Οδυσσέας Ελύτης

Ο Οδυσσέας Ελύτης αποτέλεσε έναν από τους τελευταίους εκπροσώπους της λογοτεχνικής γενιάς του '30...

Ο
Οδυσσέας Ελύτης, φιλολογικό ψευδώνυμο του Οδυσσέα Αλεπουδέλη του
Παναγιώτη,γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Ήταν το τελευταίο από τα έξι παιδιά του Παναγιώτη Αλεπουδέλη και της
Μαρίας Βρανά. Ο πατέρας του καταγόταν από το χωριό Καλαμιάρης της
Μυτιλήνης και είχε εγκατασταθεί στην πόλη του Ηρακλείου από το 1895,
όταν σε συνεργασία με τον αδελφό του ίδρυσε ένα εργοστάσιο σαπωνοποιίας
και πυρηνελαιουργίας. Το παλαιότερο όνομα της οικογένειας Αλεπουδέλη
ήταν Λεμονός, το οποίο αργότερα μετασχηματίστηκε σε Αλεπός. Η μητέρα
του καταγόταν από τον Παπάδο της Μυτιλήνης.

Το 1914, ο πατέρας του μετέφερε τα εργοστάσιά του στον Πειραιά και η
οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. O Οδυσσέας Ελύτης εγγράφτηκε το
1917 στο ιδιωτικό σχολείο Δ.Ν. Μακρή, όπου φοίτησε για επτά χρόνια,
έχοντας μεταξύ άλλων δασκάλους τους ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλο και ο Ι.Θ.
Κακριδή. Τα πρώτα καλοκαίρια της ζωής του πέρασαν στην Κρήτη, στη
Μυτιλήνη και στις Σπέτσες. Το Νοέμβριο του 1920, μετά την πτώση του
Βενιζέλου, η οικογένειά του αντιμετώπισε διώξεις, με αποκορύφωμα τη
σύλληψη του πατέρα του, εξαιτίας της προσήλωσής της στις βενιζελικές
ιδέες. Ο ίδιος ο Βενιζέλος είχε στενές σχέσεις με την οικογένεια και
είχε φιλοξενηθεί συχνά στην οικία της στο κτήμα του Ακλειδιού. Το 1923
ταξίδεψε οικογενειακώς στην Ευρώπη, επισκεπτόμενος την Ιταλία, την
Ελβετία, τη Γερμανία και τη Γιουγκοσλαβία. Στη Λωζάνη ο ποιητής είχε
την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Το φθινόπωρο του 1924 εγγράφτηκε στο Γ' Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών και
συνεργάστηκε στο περιοδικό Η Διάπλασις των Παίδων, χρησιμοποιώντας
διάφορα ψευδώνυμα. Όπως ο ίδιος ομολογεί (πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία
δίνει ο Ελύτης στο βιβλίο του Ανοιχτά Χαρτιά) πρωτογνώρισε τη
νεοελληνική λογοτεχνία, αυτός ο θρεμμένος με παγκόσμια έργα του
πνεύματος, που ξόδευε όλα του τα χρήματα αγοράζοντας βιβλία και
περιοδικά. Εκτός από την ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία, ασχολήθηκε
ενεργά με ορειβατικές εκδρομές στα βουνά της Αττικής και αντιδρώντας
στη διάθεσή του για διάβασμα στράφηκε στον αθλητισμό. Ακόμη και τα
βιβλία που αγόραζε, έπρεπε να έχουν σχέση με την ελληνική φύση:
Καμπούρογλου, Κ.Πασαγιάννης, Στ. Γρανίτσας, κι ένας τρίτομος «Οδηγός
της Ελλάδος». Την Άνοιξη του 1927 μία υπερκόπωση και μία αδενοπάθεια
τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τις φίλαθλες τάσεις του καθηλώνοντας τον
στο κρεβάτι για περίπου τρεις μήνες. Ακολούθησαν ελαφρά συμπτώματα
νευρασθένειας και περίπου την ίδια περίοδο στράφηκε οριστικά προς τη
λογοτεχνία, γεγονός που συνέπεσε με την εμφάνιση αρκετών νέων
λογοτεχνικών περιοδικών όπως η Νέα Εστία και τα Ελληνικά Γράμματα.

Κάτω από την επίδραση της λογοτεχνικής του στροφής, παραιτήθηκε από την
πρόθεση να ασχοληθεί με τη χημεία και το 1930 εγγράφτηκε στη Νομική
Σχολή της Αθήνας. Όταν το 1933 ιδρύθηκε η Ιδεοκρατική Φιλοσοφική Ομάδα
στο πανεπιστήμιο, με τη συμμετοχή των Κ. Τσάτσου, Π.Κανελλόπουλου, του
Ι. Θεοδωρακόπουλου και του Ι.Συκουτρή, ο Ελύτης ήταν ένας από τους
εκπροσώπους των φοιτητών, συμμετέχοντας στα "Συμπόσια του Σαββάτου" που
διοργανώνονταν. Την ίδια εποχή μελέτησε τη σύγχρονη ελληνική ποίηση του
Καίσαρος Εμμανουήλ (τον Παράφωνο αυλό), την συλλογή Στου γλιτωμού το
χάζι του Θεοδώρου Ντόρου, τη Στροφή (1931) του Γιώργου Σεφέρη και τα
Ποιήματα (1933) του Νικήτα Ράντου. Με ενθουσιασμό, συνέχισε παράλληλα
τις περιπλανήσεις του στην Ελλάδα, τις οποίες περιγράφει ο ίδιος:
"Πιονιέροι αληθινοί, μέρες και μέρες προχωρούσαμε νηστικοί και
αξύριστοι, πιασμένοι από το αμάξωμα μιας ετοιμοθάνατης Σεβρολέτ,
ανεβοκατεβαίνοντας αμμολόφους, διασχίζοντας λιμνοθάλασσες, μέσα σε
σύννεφα σκόνης ή κάτω από ανελέητες νεροποντές, καβαλικεύαμε ολοένα όλα
τα εμπόδια και τρώγαμε τα χιλιόμετρα με μιαν αχορταγιά που μονάχα τα
είκοσί μας χρόνια και η αγάπη μας γι αυτή τη μικρή γη που ανακαλύπταμε,
μπορούσαν να δικαιολογήσουν"

Την ίδια περίοδο συνδέθηκε στενότερα με τον Γιώργο Σαραντάρη
(1908-1941), ο οποίος τον ενθάρρυνε στις ποιητικές του προσπάθειες,
όταν ακόμα ο Ελύτης ταλαντευόταν σχετικά με το αν έπρεπε να δημοσιεύσει
τα έργα του, ενώ τον έφερε σε επαφή και με τον κύκλο των Νέων Γραμμάτων
(1935-1940, 1944). Το περιοδικό αυτό, με διευθυντή τον Αντρέα Καραντώνη
και συνεργάτες παλιούς και νεότερους αξιόλογους Έλληνες λογοτέχνες
(Γιώργος Σεφέρης, Γεώργιος Θεοτοκάς, Άγγελος Τερζάκης, Κοσμάς Πολίτης,
Άγγελος Σικελιανός κ.ά.), έφερε στην Ελλάδα τις σύγχρονες δυτικές
καλλιτεχνικές τάσεις και γνώρισε στο αναγνωστικό κοινό κυρίως τους
νεότερους ποιητές, με τη μετάφραση αντιπροσωπευτικών έργων τους ή με
άρθρα κατατοπιστικά για την ποίησή τους. Έγινε το πνευματικό όργανο της
γενιάς του ’30 που φιλοξένησε στις στήλες του όλα τα νεoτεριστικά
στοιχεία, κρίνοντας ευνοϊκά και προβάλλοντας τις δημιουργίες των νέων
Ελλήνων ποιητών.

Κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης του κύκλου των Νέων Γραμμάτων στο
σπίτι του ποιητή Γ.Κ. Κατσίμπαλη, οι παριστάμενοι κράτησαν ορισμένα
χειρόγραφα του Ελύτη, με το πρόσχημα να τα μελετήσουν καλύτερα, και τα
στοιχειοθέτησαν κρυφά παρουσιάζοντάς τα αργότερα στον ίδιο τον Ελύτη με
το ψευδώνυμο Οδυσσέας Βρανάς, με στόχο τη δημοσίευσή τους. Ο Ελύτης
αρχικά ζήτησε την απόσυρσή τους απευθύνοντας ειδική επιστολή στον
Κατσίμπαλη, ωστόσο τελικά πείστηκε να δημοσιευτούν αποδεχόμενος επίσης
το ψευδώνυμο Οδυσσέας Ελύτης.

Η δημοσίευση των πρώτων ποιημάτων του στα Νέα Γράμματα έγινε το
Νοέμβριο του 1935, στο 11ο τεύχος του περιοδικού. Ο Ελύτης δημοσίευσε
επίσης μεταφράσεις ποιημάτων του Ελυάρ και στο προλογικό του άρθρο
παρουσιάζει το δημιουργό τους ως τον ποιητή που «Ό,τι γράφει φτάνει
αμέσως στην καρδιά μας, μας χτυπάει κατάστηθα σαν κύμα ζωής άλλης
βγαλμένης από το άθροισμα των πιο μαγικών ονείρων μας». Το 1936 η ομάδα
των νέων λογοτεχνών ήταν πιο στέρεη και μεγαλύτερη. Ο Ελύτης γνωρίστηκε
επίσης με τον ποιητή Νίκο Γκάτσο, που μερικά χρόνια αργότερα τύπωσε την
υπερρεαλιστική «Αμοργό». Το 1937 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία
στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών στην Κέρκυρα, αλληλογραφώντας παράλληλα
με το Νίκο Γκάτσο και το Γιώργο Σεφέρη που βρίσκονταν στην Κορυτσά.
Λίγο μετά την απόλυσή του, τον επόμενο χρόνο, ο Μήτσος Παπανικολάου
δημοσίευσε το άρθρο "Ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης" στα Νέα Γράμματα, το
οποίο συνέβαλε στην καθιέρωσή του.

Το Νοέμβριο του 1943 εκδόθηκε η συλλογή «Ο Ήλιος ο Πρώτος μαζί με τις
Παραλλαγές πάνω σε μια αχτίδα», σε 6.000 αριθμημένα αντίτυπα, ένας
ύμνος του Ελύτη στη χαρά της ζωής και στην ομορφιά της φύσης. Στα Νέα
Γράμματα που άρχισαν να επανεκδίδονται το 1944, δημοσίευσε το δοκίμιό
του «Τα κορίτσια», ενώ από το 1945 ξεκίνησε η συνεργασία του με το
περιοδικό Τετράδιο μεταφράζοντας ποιήματα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
και παρουσιάζοντας σε πρώτη δημοσίευση το ποιητικό του έργο Άσμα Ηρωικό
και Πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας. Ο πόλεμος του ’40
του έδωσε την έμπνευση και για άλλα έργα, την Καλωσύνη στις Λυκοποριές,
την Αλβανιάδα και την ανολοκλήρωτη Βαρβαρία. Την περίοδο 1945-1946
διορίστηκε για ένα μικρό διάστημα Διευθυντής Προγράμματος στο Εθνικό
Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, έπειτα από σχετική σύσταση του Σεφέρη, που ήταν
διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αντιβασιλέα Δαμασκηνού.
Συνεργάστηκε επίσης με την «Αγγλοελληνική Επιθεώρηση», όπου δημοσίευσε
ορισμένα δοκίμια, την «Ελευθερία» και την «Καθημερινή», όπου διατήρησε
ως το 1948 μια στήλη τεχνοκριτικής.

Κατά τα χρόνια που ακολούθησαν συνέχισε το πολύπλευρο πνευματικό του
έργο. Το 1978 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής
του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ενώ το 1979 τιμήθηκε με το βραβείο
Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η αναγγελία της απονομής του βραβείου από την
Σουηδική Ακαδημία έγινε στις 18 Οκτωβρίου "για την ποίησή του, που με
φόντο την ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική
οξύνοια ζωντανεύει τον αγώνα τού σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και
δημιουργία"[3] σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης. Ο Ελύτης παρέστη
στην καθιερωμένη τελετή απονομής του βραβείου στις 10 Δεκεμβρίου του
1979, παραλαμβάνοντας το βραβείο από τον βασιλιά Κάρολο Γουστάβο και
γνωρίζοντας παγκόσμια δημοσιότητα. Τον επόμενο χρόνο κατέθεσε το χρυσό
μετάλλιο και τα διπλώματα του βραβείου στο Μουσείο Μπενάκη. Την απονομή
του Νομπέλ, ακολούθησαν τιμητικές διακρίσεις εντός και εκτός Ελλάδας,
μεταξύ αυτών και η απονομή φόρου τιμής σε ειδική συνεδρίαση της Βουλής
των Ελλήνων, η αναγόρευση του σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου
της Σορβόνης, η ίδρυση έδρας νεοελληνικών σπουδών με τίτλο "Έδρα
Ελύτη", στο πανεπιστήμιο Rutgers του Νιου Τζέρσεϊ, καθώς και η απονομή
του αργυρού μεταλλίου Benson από τη Βασιλική Φιλολογική Εταιρεία του
Λονδίνου.



Ο Οδυσσέας Ελύτης αποτέλεσε έναν από τους τελευταίους εκπροσώπους της
λογοτεχνικής γενιάς του '30, ένα από τα χαρακτηριστικά της οποίας
υπήρξε το ιδεολογικό δίλημμα ανάμεσα στην ελληνική παράδοση και τον
ευρωπαϊκό μοντερνισμό. Ο ίδιος ο Ελύτης χαρακτήριζε τη δική του θέση
στη γενιά αυτή ως παράξενη σημειώνοντας χαρακτηριστικά: "από το ένα
μέρος ήμουνα ο στερνός μιας γενιάς, που έσκυβε στις πηγές μιας
ελληνικότητας, κι απ' την άλλη ήμουν ο πρώτος μιας άλλης που δέχονταν
τις επαναστατικές θεωρίες ενός μοντέρνου κινήματος.

Η μεταγενέστερη πορεία του Ελύτη υπήρξε πιο ενδοστρεφής, επιστρέφοντας
στον αισθησιασμό της πρώιμης περιόδου του και σε αυτό που ο ίδιος ο
Ελύτης αποκαλούσε ως έκφραση μιας «μεταφυσικής του φωτός»: «Έτσι το
φως, που είναι η αρχή και το τέλος κάθε αποκαλυπτικού φαινομένου,
δηλώνεται με την επίτευξη μιας ολοένα πιο μεγάλης ορατότητας, μιας
τελικής διαφάνειας μέσα στο ποίημα που επιτρέπει να βλέπεις ταυτοχρόνως
μέσα απ' την ύλη και μέσα από την ψυχή»[4] Ιδιόμορφο, αλλά και ένα από
τα σημαντικότερα έργα του Ελύτη, μπορεί να χαρακτηριστεί το σκηνικό
ποίημα Μαρία Νεφέλη (1978), στο οποίο χρησιμοποιεί - για πρώτη φορά
στην ποίησή του - την τεχνική του κολάζ.

Πέρα από το ποιητικό του έργο, ο Ελύτης άφησε σημαντικά δοκίμια,
συγκεντρωμένα στους τόμους Ανοιχτά Χαρτιά (1974) και Εν Λευκώ (1992),
καθώς και αξιόλογες μεταφράσεις Ευρωπαίων ποιητών και θεατρικών
συγγραφέων.

Πέθανε στις 18 Μαρτίου του 1996 από ανακοπή καρδιάς, στην Αθήνα.


PHILIPPOSSM

πηγη :http://www.musicheaven.gr

«Μου
δόθηκε, αγαπητοί μου φίλοι, να γράφω σε μια
γλώσσα που μιλιέται μόνο από μερικά
εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ’ όλα αυτά,
μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμισι
χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ’
ελάχιστες διαφορές. Η παράλογη αυτή,
φαινομενικά, διάσταση, αντιστοιχεί και
στην υλικό-πνευματική οντότητα της χώρας
μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και
απέραντη σε έκταση χρόνου… Εάν η γλώσσα
αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας,
πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως να
αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα
ηθικών αξιών. Προσκτάται η γλώσσα στο
μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το
ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να
λησμονεί κανείς ότι το μάκρος 25 αιώνων δεν
υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας,
που να μην γράφτηκε ποίηση στην Ελληνική
γλώσσα. Να το μεγάλο βάρος παράδοσης που το
όργανο αυτό σηκώνει. Το παρουσιάζει
ανάγλυφα η νέα Ελληνική ποίηση».Τέλος ο
Ελύτης αναφερόμενος στο Διονύσιο Σολωμό
και τον Κ. Π . Καβάφη, τους δυο πόλους της
Ελληνικής ποίησης, που ακολούθησαν οι
μεγάλοι μας ποιητές Κάλβος, Παλαμάς,
Σικελιανός, Σεφέρης, είπε:

« το
πρόβλημα για μας που ακολουθήσαμε, ήτανε
να επωμισθούμε τα υψηλά διδάγματα που μας
κληροδότησαν και, ο καθένας με τον τρόπο
του, να τα’ αρμόσουμε πάνω στη σύγχρονη
ευαισθησία. Πέραν από τα όρια της τεχνικής,
οφείλαμε να φτάσουμε σε μια σύνθεση που
από το ένα μέρος ν’ αναχωνεύει τα στοιχεία
της Ελληνικής παράδοσης και από το άλλο να
εκφράζει τα κοινωνικά και ψυχολογικά
αιτήματα της εποχής μας. Με άλλα λόγια να
φτάσουμε να προβάλλουμε τον τύπο του «Ευρωπαίου
– Έλληνα».

ΟΧΙ στην αναγνωριση των Σκοπιων απο την Αυστραλια

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί επαναλαμβάνετε αυτό το μήνυμα παντού και πάντοτε. Το σκοπιανό τελωνείο απέχει από το σπίτι μου στη Δοϊράνη μόνο 10 λεπτά με τα πόδια. Από εκεί σε άλλα 5 λεπτά βρίσκεσαι στο καζίνο του Στρετένοβου όπου όλοι οι πλούσιοι Θεσσαλονικείς κάθε βράδυ παίζουν τα λεφτά τους. Συχνά πάνω από τη λίμνη της Δοϊράνης, που απέχει από το σπίτι μου 4 λεπτά με τα πόδια και είναι περίπου τα 3/5 σκοπιανή και τα άλλα 2/5 δική μας, πετούν σε σχηματισμό αμερικάνικα ελικόπτερα, που ξεκινούν από κάποιο πλοίο τους στο Θερμαϊκό και πηγαίνουν στα σκόπια, που είναι το νέ προτεκτοράτο τους. Ένα από τα παλιά τους προτεκτοράτα είναι και η χώρα μας. Πάνω από την πόλη των σκοπίων υπάρχει ένας λόφος όπου οι αμερικάνοι, αφού γκρέμισαν ό,τι εκεί ήταν χτισμένο, έκτισαν την πρεσβεία τους και όλα τα άλλα συνοδευτικά κτίρια, όπου κυματίζει περήφανα η αστερόεσσα. Για ποια σκόπια μιλάμε λοιπόν; Απλά στη Δοϊράνη η αμερικανοκρατούμενη Ελλάδα γειτονεύει με τα αμερικανοκρατούμενα σκόπια. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια και λόγια χωρίς κανένα νόημα.
Da rasbiroym; - Το καταλάβαμε; Βέβαια θα πει κανείς ότι στη σημερινή Ελλάδα το 85% των Ελλήνων είμαστε αντιαμερικανοί. Ποιος το λογαριάζει όμως αυτό; Ποιος μας λογαριάζει εμάς; Και ποιος λογαριάζει το μωσαϊκό των σκοπιανών, σλάβων,αλβανών,τσιγγάνων,σέρβων,Ελλήνων και βάλε....όλων -υποτίθεται - μέχρι πρόσφατα κομμουνιστών;

ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΤΕΛΟΣ
ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΑΡΧΗ

Όταν ακολουθείς μια κυκλική πορεία δεν ξέρεις πού είναι η αρχή και πού το τέλος
Η δική μας πορεία όμως δεν είναι κυκλική. Μοιάζει με μια τεθλασμένη γραμμή με
πολλά πισωγυρίσματα. Και σ΄ αυτή τη διαδρομή, με τις υποχρεωτικές στάσεις, συχνά
έχουμε και συνοδοιπόρους, σε περιορισμένη ή μεγαλύτερη χρονική διάρκεια. Ποτέ
όμως για όλο το ταξίδι. Θα ήταν ίσως βαρετό και για μας και για κείνους. Επίσης.
συχνά συναντιόμαστε με άλλους που βαδίζουν αντίθετα από μας.
Και σ' όλο αυτό το ταξίδι βάζουμε κάποιους σκοπούς των προορισμών μας αξιόλογους ή λιγότερο σημαντικούς. Και όταν τελειώσει κάθε μας ταξίδι αφού περάσει κάποιος χρόνος, κάνουμε επαναξιολογήσει και συχνά συμβαίνει εκείνο που θεωρούσαμε όταν κάναμε το ταξίδι σημαντικό, ύστερα να το θεωρούμε ασήμαντο και αντίθετα κάποιο άλλο που αρχικά το θεωρούσαμε δευτερεύουσας σημασίας στην δευτεροαξιολόγηση να το καταγράφουμε ως σημαντικό.
Τώρα αυτές οι γραμμές γράφονται στο τέλος ενός χρόνου, του 2010 από γεννήσεως Χριστού. Αυτό λέμε, αν και όλες οι οριοθετήσεις είναι σχετικές.
Αύριο θα ξημερώσει μια καινούρια μέρα κι ένας καινούργιος χρόνος και μια νέα δεκαετία.
Λέγονται και θα ειπωθούν πολλές ευχές, η πραγματοποίηση των οποίων ανατίθενται
σε μια υπερβατική δύναμη, ή στη απροσδιόριστη τύχη ή ακόμη και σε κάποια πολλά
παγανιστικά στοιχεία, που υπάρχουν μέσα μας από την εποχή των απώτερων
προγόνων μας και έχει χαθεί η αρχή τους μέσα στην αχλή του χρόνου.
Με όλες αυτές τις σκέψεις, τις δοξασίες, τα απίστευτα πιστεύω, εύχομαι κι εγώ σε
όλες και σε όλους σας ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ -ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΛΥΘΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΥΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΑΣ.

Σεραφείμ Χατζόπουλος

Καλη χρονια σε σας κυριε Χατζοπουλε αλλα και σε ολους τους φιλους μας ...μενει να θυμηθουμε απλα ποιοι ειμαστε και να κοπιασουμε με ολες μας τις δυναμεις ωστε να αποκτησουμε ξανα την αξιοπρεπεια μας !!!
δυναμη , τολμη ,πιστη και συνεπεια !

Admin έγραψε:Καλη χρονια σε σας κυριε Χατζοπουλε αλλα και σε ολους τους φιλους μας ...μενει να θυμηθουμε απλα ποιοι ειμαστε και να κοπιασουμε με ολες μας τις δυναμεις ωστε να αποκτησουμε ξανα την αξιοπρεπεια μας !!!
δυναμη , τολμη ,πιστη και συνεπεια !

ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΘΟ ΤΗΣ ΑΠΟΛΕΣΘΕΙΣΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

Μα πότε είχαμε αξιοπρέπεια και τη χάσαμε τώρα;
Την εποχή της αρχαιότητας;
Μα τότε είμαστε χίλια κομμάτια και κάθε πόλη κράτος πολεμούσε για να
εξοντώσει το γείτονά του. Μέχρι που ο Μ. Αλέξανδρος - πάλι με βία-
ένωσε τους Έλληνες- πλην Λακεδαιμονίων - και την δύναμη που απέκτησε από
αυτή την ένωση την διέσπειρε στους πέντε ανέμους σ' έναν καθαρά επιθετικό πόλεμο,
που εμείς τον ονομάζουμε "εκπολιτιστικό" και ήρθαν οι διάδοχοί του, που πολεμώντας
ο ένας εναντίον του άλλου βοήθησαν να κυριαρχήσουν μια ώρα γρηγορότερα οι Ρωμαίοι.
Όσον αφορά για τη λεγόμενη Βυζαντινή δόξα; Εκεί τα πράγματα είναι περισσότερο περιπεπλεγμένα. Υπάρχει ξέρετε ένα μεγάλο ερώτημα αν ποτέ το βυζάντιο ήταν
Ελληνική Αυτοκρατορία. Έχουμε το ιστορικό δεδομένο της μη Ελληνικής καταγωγής των περισσοτέρων αυτοκρατόρων. Το ότι από ένα σημείο και μετά επίσημη γλώσσα ήταν η Ελληνική δεν λέει και πολλά πράγματα. Υπάρχει εξ άλλου και το βασικό
ερώτημα: Πως φέρθηκαν οι περισσότεροι αυτοκράτορες –πλην Ανδριανού-στην Ελλάδα και στους Έλληνες;
Πολλά έχει πει και έχει γράψει η βυζαντινολόγος συμπατριώτισσα μας κυρία Γλύκατζη Αρβελέρ, που δημιουργούν καινούρια ερωτήματα και αμφισβητήσεις.
Βέβαια είναι χρήσιμο να πιστεύει κανείς έστω και σε μισές αλήθειες και ψάχνοντας για το γενεαλογικό του δένδρο να βρίσκει ότι είναι κατευθείαν απόγονός του Ηρακλή και εγγονός του Δία. Όσον αφορά αυτά τα σκαμπανεβάσματα, τα πάνω και τα κάτω του Ελληνισμού κι όχι μόνον, είναι σύνηθες φαινόμενο της ιστορίας. Κι αν ψάξουμε θα βρούμε χίλια όσα παραδείγματα.

Σεραφείμ Χατζόπουλος