ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ -ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ

Το τροπαριο της Κασσιανης
Ανέβηκε από byzantio

Την Μεγάλη Τρίτη γινόμαστε κοινωνοί δύο παραβολών του Κυρίου. Της παραβολής των Μωρών Παρθένων και της παραβολής των Ταλάντων.

Σύμφωνα με την πρώτη, δέκα παρθένες βγήκαν να υποδεχθούν τον Νυμφίο κάποιο βράδυ. Κρατούσαν και οι δέκα από ένα λυχνάρι, όμως μόνο οι πέντε από αυτές είχαν φροντίσει να πάρουν και επιπλέον λάδι, σε περίπτωση που τους χρειαστεί. Αυτές οι πέντε ήταν οι σώφρονες, οι γνωστικές δηλαδή. Ο Νυμφίος άργησε όμως να έρθει και οι δέκα παρθένες κοιμήθηκαν. Αργά την νύχτα, μια φωνή ακούστηκε να λέει: «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός». Τότε αυτές ξύπνησαν και έτρεξαν για να προϋπαντήσουν τον Νυμφίο. Στα λυχνάρια όμως το λάδι είχε καεί. Οι πέντε γνωστικές παρθένες, έβαλαν το επιπλέον λάδι που είχαν προβλέψει να πάρουν μαζί τους και πήγαν να Τον συναντήσουν. Οι υπόλοιπες πέντε όμως, οι Μωρές, οι άμυαλες δηλαδή, έχασαν την ευκαιρία αφού τα λυχνάρια τους ήταν σβηστά. Έτσι είναι, είπε ο Ιησούς, και η Βασιλεία των Ουρανών. Όποιος φροντίσει από πριν για την ψυχή του θα εισέλθει στο Βασίλειο του Νυμφίου.

Η δεύτερη παραβολή, των Ταλάντων, λέει τα εξής: Κάποτε ένας άρχοντας θα πήγαινε ένα μακρινό ταξίδι. Πριν φύγει κάλεσε τους τρεις υπηρέτες του και τους έδωσε μερικά Τάλαντα, χρήματα δηλαδή. Στον πρώτο υπηρέτη έδωσε πέντε τάλαντα. Στον δεύτερο έδωσε δύο ενώ στον τρίτο έδωσε ένα τάλαντο. Όταν γύρισε από το ταξίδι, κάλεσε ξανά τους υπηρέτες του και ζήτησε να του πουν τι είχαν κάνει με τα χρήματα που τους είχε δώσει. Ο πρώτος μετά από σκληρή εργασία είχε καταφέρει να διπλασιάσει το αρχικό ποσόν, και επέστρεψε στον κύριο του δέκα τάλαντα. Το ίδιο είχε κάνει και ο δεύτερος και έτσι κατάφερε να επιστρέψει τέσσερα τάλαντα. Ο τρίτος όλο το διάστημα της απουσίας του κυρίου του, δεν εργάστηκε καθόλου. Και όχι μόνο αυτό αλλά ένιωθε και αδικημένος επειδή είχε πάρει μόνο ένα τάλαντο. Έτσι επιστρέφοντας αυτό το τάλαντο κατηγόρησε τον άρχοντα, για την αδικία που είχε υποστεί. Ο άρχοντας τότε πήρε αυτό το τάλαντο και το έδωσε στον πρώτο μαζί με τα άλλα δέκα. Με την παραβολή αυτή, ο Ιησούς δίδαξε ότι οι άνθρωποι πρέπει να καλλιεργούν τα χαρίσματα που τους δίνει ο Θεός, όχι μόνο για το δικό τους καλό αλλά και για το καλό του συνόλου.

Όλη την Μεγάλη Εβδομάδα, στον εσπερινό της κάθε ημέρας διαβάζεται ο όρθρος της επομένης. Στον εσπερινό της Μεγάλης Τρίτης ακούγεται ένα από τα ωραιότερα τροπάρια της εκκλησιαστικής υμνογραφίας. Το τροπάριο της Κασσιανής. Όπως λέει και το όνομα του, υμνογράφος του τροπαρίου αυτού είναι η Κασσιανή. Μια μοναχή της Βυζαντινής εποχής, προικισμένη με το χάρισμα να γράφει εκπληκτικούς στίχους.

Την ημέρα αυτή συνεχίζονται οι ετοιμασίες για το Άγιο Πάσχα. Συνήθως είναι αφιερωμένη στο καθάρισμα του σπιτιού. Σε λίγες περιοχές της Ελλάδας, την Μεγάλη Τρίτη φτιάχνονται τα πασχαλινά κουλούρια και τσουρέκια, έθιμο που συνήθως γίνεται την Μεγάλη Πέμπτη

από - http://www.matia.gr/7/72/7204/7204_1_6.html

Κασσιανή, η μοναδική -μοναχική
Αν ήταν να σώσω ένα μονάχα ποίημα από όλα όσα έγραψαν οι ποιητές ανά τους αιώνες, θα έσωζα το Τροπάριο της Κασσιανής. Αυτό, που θα ακουστεί αύριο στις Εκκλησίες των Χριστιανών. Είναι το ποίημα που με έχει συγκινήσει βαθύτερα από όλα: πλήρες, κομψό, γεμάτο μεστά νοήματα και εκφραστικό πλούτο, υπέροχο. Και ο θρύλος που το συνοδεύει, είναι κι αυτός θαυμάσιος.
Η μοναχή Κασσιανή, ή Κασσία, ή Ικασία, γεννήθηκε περίπου στα 810 και συμμετείχε στην αντίσταση κατά των εικονομάχων. Η πένα της, που ήταν απαράμιλλη, συνέτεινε στο να επισκιαστούν οι σύγχρονές της υμνογράφοι- μελωδοί. Θεωρείται η πλέον επιφανής γυναίκα μελωδός στο Βυζάντιο. Και να σκεφτεί κανείς πως Πατριάρχες της εποχής σφετερίστηκαν τα κείμενά της και μέχρι σήμερα πιστεύουμε πως εκείνοι τα έγραψαν…
Η Κασσιανή πριν γίνει μοναχή, ήταν ανάμεσα στις παρθένες ευγενικής καταγωγής που συνάντησε ο Θεόφιλος για να επιλέξει ανάμεσά τους την μέλλουσα σύζυγό του. «Εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα» (από τη γυναίκα πηγάζουν τα κακά) της είπε ο αυτοκράτορας, έχοντας υπόψη του την Εύα. Εκείνη είχε άποψη και την είπε: «αλλ’ ως εκ γυναικός πηγάζει τα κρείτω» του απάντησε (αλλά και από τη γυναίκα πηγάζουν τα καλά) έχοντας στο νου της την Παναγία.
Ο Θεόφιλος προχώρησε στην επομένη και της έδωσε το μήλο. Λέγεται ότι ο έρωτάς του με την Κασσιανή δεν έσβησε ποτέ και υπάρχει ένας θρύλος σχετικός με το Τροπάριο: εκείνη ήταν στη μονή και το έγραφε, οπότε έμαθε ότι έρχεται ο βασιλιάς. Όταν άκουσε τα βήματά του, έφυγε, αφήνοντάς το μισοτελειωμένο. Τότε εκείνος πήρε το φτερό, το βούτηξε στη μελάνη και έγραψε επάνω στο αναλόγιό της, συμπληρώνοντας το ποίημα: «ων εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν, κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη» (ενώ ήταν στον Παράδεισο η Εύα το δειλινό, άκουσε κρότο και κρύφτηκε από φόβο). Εκείνη δεν διέγραψε τη φράση, αντίθετα συνέχισε και ολοκλήρωσε το έργο της.
Κατά τον Βυζαντινολόγο Κρουμβάχερ: “«H Κασσιανή ήταν μία εξαίρετη μορφή και ότι το έργο της το διακρίνει ισχυρά πρωτοβουλία, βαθεία μόρφωσις, αυτοπεποίθησις και παρρησία. Πολύ συναίσθημα και βαθεία θεοσέβεια». Και ο Σωφρόνιος Ευστρατιάδης αναφερόμενος στο έργο της είπε : «Το χαρακτηρίζει γλυκύτης μέλους ακορέστου».


Το τροπάριο της Κασσιανής είναι αυτό:


Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σην αισθομένη θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη, μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει. Οίμοι! λέγουσα, ότι νυξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος, έρως της αμαρτίας. Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ˙ κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους ουρανούς, τη αφάτω σου κενώσει. Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν, τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις˙ ων εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν, κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη. Αμαρτιών μου τα πλήθη, και κριμάτων σου αβύσσους, τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σην δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων το έλεος.


Ο Κωστής Παλαμάς το απέδωσε στη δημοτική με έναν δικό του τρόπο:


Η Κασσιανή


Κύριε, γυναίκα αμαρτωλή, πολλά,
πολλά, θολά, βαριά τα κρίματά μου.
Μα, ω Κύριε, πώς η θεότης Σου μιλά
μέσ΄ στην καρδιά μου!

Κύριε, προτού Σε κρύψ΄ η εντάφια γη
από τη δροσαυγή λουλούδια πήρα
κι απ΄ της λατρείας την τρίσβαθη πηγή
Σου φέρνω μύρα.

Οίστρος με σέρνει ακολασίας... Νυχτιά,
σκοτάδι αφέγγαρο, άναστρο με ζώνει,
το σκοτάδι της αμαρτίας φωτιά
με καίει, με λιώνει.

Εσύ που από τα πέλαα τα νερά
τα υψώνεις νέφη, πάρε τα, Έρωτά μου,
κυλάνε, είναι ποτάμια φλογερά
τα δάκρυά μου.

Γύρε σ΄ εμέ. Η ψυχή πώς πονεί!
Δέξου με Εσύ που δέχτηκες και γείραν
άφραστα ως εδώ κάτου οι ουρανοί.
και σάρκα επήραν.

Στ΄ άχραντά Σου τα πόδια, βασιλιά
μου Εσύ θα πέσω και θα στα φιλήσω,
και με της κεφαλής μου τα μαλλιά
θα στα σφουγγίσω.

Τ΄ άκουσεν η Εύα μέσ΄ στο αποσπερνό
της παράδεισος φως ν΄ αντιχτυπάνε,
κι αλαφιασμένη κρύφτηκε... Πονώ,
σώσε, έλεος κάνε.

Ψυχοσώστ΄, οι αμαρτίες μου λαός,
Τα αξεδιάλυτα ποιος θα ξεδιαλύση;
Αμέτρητό Σου το έλεος, ο Θεός!
'Αβυσσο η κρίση.


http://many-books.blogspot.com/2008/04/blog-post_21.html

Ο Γιώργος Χειμωνάς και το Τροπάριο της Κασσιανής



24 Απρίλη 2009 Σεραφείμ Χατζόπουλος


Τον Νοέμβριο του 1986 το περιοδικό Χάρτης (τ. 21-23) κυκλοφόρησε με ένα ιστορικό αφιέρωμα στον Οδυσσέα Ελύτη. Ο Γιώργος Χειμωνάς αφιερώνει στον ποιητή την μετάφραση του πασίγνωστου τροπαρίου της Κασσιανής, που ψάλλεται τα βράδια της Μ. Τρίτης. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα ούτε για το τροπάρι, ούτε φυσικά για τον Χειμωνά. Το αντιγράφω σε πολυτονικό, όπως δημοσιεύτηκε στις σελίδες 474-5:

Γιῶργος Χειμωνᾶς



ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ ΜΟΝΑΧΗΣ



Κύριε

Ἐγώ ἡ γυναίκα

ἡ μολυσμένη τῶν ἁμαρτιῶν



στά σπλάχνα μου αἰσθάνθηκα τήν θεότητά σου

κι ἔγινα μυροφόρος

Με ὀδυρμούς μῦρα

ἀκουμπῶ ἐμπρός ἀπό τόν τάφο σου



Ἄ



Τά σπλάχνα μου ἡνύχτα τά κατέχει

Μανία ἡ ἀκολασία μου

Σκοτάδι καί θάνατος τῆς σελήνης

ὁ ἔρως μου τῆς ἁμαρτίας



Πᾶρε τὰ μάτια μου μαζί μέ τά δάκρυά τους ἐσύ

πού ὅρισες ἡ θάλασσα νά κατάγεται ἀπό τα σύννεφφα



Κλῖνε πάνω ἀπὸ τὸν στεναγμὸ

τὸν πιὸ βαθύ τῆς καρδιᾶς μου

Ἐσύ πού ἔκαμψες τούς οὐρανούς

γιά νά χωρέσει τό ἄφατο



Θέλω να φιλήσω τα πόδια σου τά ἀνέγγιχτα

καί νά τά προστατεύω

μέσα στίς θηλειές τῶν μαλλιῶν μου



Στό σούρουπο τοῦ παράδεισου ἡ Εὔα

τούς κρότους ἀκούει καί ταράζεται

τρόμαξε καί ἐκρύφτη



Σωτῆρα μου καί τῶν ψυχῶν σωτῆρα

Ποιός τό κουβάρι τῶν ἁμαρτιῶν μου

θά ἔρθει νά ξετυλίξει

Στῆς τιμωρίας σου τήν ἄβυσσο

ποιος πῶς νά κρατηθεί



Μήν ἀποστρέψεις τό βλέμμα σου ἀπό πάνω μου

Βλέπε με. Τήν δούλη σου



Ἐσύ πού εἶσαι τό ἔλεος

Σήμερα μικρή Τρίτη 5 Μάη 2009


Σκόρπιες επίκαιρες λέξεις:

πομπή-παραπομπή - αποπομπή- διαπόμπευση

" ...και τι εστί αλήθεια; " Πόντιος Πόπλιος Πιλάτος

φάσγανον οξύ =αμφίστομος μάχαιρα=δίκοπο μαχαίρι (Θεόφιλός Βορέας).

καιρός φέρνει τα λάχανα - καιρός τα παραπούλια (απόσπασμα από το έργο η Γκόλφω) και

ο νοών νοήτω.......

Το παράπονο του Χριστού προς του ομοφύλους του και ταυτόχρονα η ξεκάθαρη αμετάκλητη απόφασή του για τα έθνη.


«Τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· Λαός μου, τί ἐποίησά σοι ἤ τί σοι παρηνώχλησα; τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ἠνωρθωσάμην. Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντί τοῦ μάννα χολήν∙ ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος· ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε. Οὐκέτι στέγω λοιπόν· καλέσω μου τά ἔθνη κἀκεῖνα με δοξάσουσι σύν τῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι· κἀγώ αὐτοῖς δωρήσομαι ζωήν τήν αἰώνιον».

Ερμηνεία
Αὐτά λέγει ο Κύριος στούς Ἰουδαίους: Λαέ μου, τί σου ἔκανα ἤ σέ τί σέ ἐνώχλησα; Στούς τυφλούς σου χάρισα τό φῶς, τούς λεπρούς σου καθάρισα (ἀπό τή λέπρα), σήκωσα ἄντρα πού ἦταν στό κρεβάτι (παράλυτος). Λαέ μου, τί σοῦ ἔκανα καί τί μου ἀνταπόδωσες; Ἀντί τοῦ μάννα, μοῦ ἔδωσες χολή, καί ἀντί τοῦ ὕδατος (στήν ἔρημο) μοῦ ἔδωσες ξύδι, καί ἀντί νά μέ ἀγαπᾶτε, μέ καρφώσατε στό σταυρό. Λοιπόν, δέ σᾶς ὑποφέρω πιά· θά καλέσω τούς εἰδωλολάτρες (πού εἶναι κι αὐτοί παιδιά μου) κι ἐκεῖνοι (ἀφοῦ πιστέψουν σέ μένα) θά μέ δοξάσουν μαζί μέ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεύμα· κι ἐγώ θά δωρήσω σ᾽ αὐτούς τήν αἰώνια ζωή.

αναρτήθηκε από τον Σεραφείμ Χατζόπουλο
ή Άγγελο Χατζή

ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΕΊΝΑΙ ΓΝΗΣΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.

Προφητείες Δανιήλ το ανάγνωσμα:

Με τις προφητείες τα πήγαν πολύ καλύτερα οι Ιουδαίοι. Σύμφωνα με τον Ιώσηπο «όταν του έδειξαν το βιβλίο του Δανιήλ, που αναφέρει ότι κάποιος Έλληνας θα καταλύσει το κράτος των Περσών, [ο Αλέξανδρος] συμπέρανε ότι πρόκειται για τον ίδιο». Η συγκεκριμένη προφητεία περιέχεται στην Αγία Γραφή, έγινε από το Δανιήλ περί τους τρεις αιώνες πριν τον Αλέξανδρο και έχει ως εξής:
«…καὶ ἰδοὺ κριὸς εἷς ἑστηκώς πρὸ τοῦ Οὐβάλ καὶ αὐτῷ κέρατα ὑψηλά καὶ τὸ ἕν ὑψηλότερον τοῦ ἑτέρου καὶ τὸ ὑψηλόν ἀνέβαινεν ἐπ’ ἐσχάτων καὶ εἶδον τὸν κριὸν κερατὶζοντα κατὰ θὰλασσαν καὶ βορρᾶν και νότον, καὶ πάντα τὰ θηρία οὐ στήσεται ἐνώπιον αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἦν ὁ ἐξαιρούμενος ἐκ χειρὸς αὐτοῦ, καὶ ἐποίησε κατὰ τὸ θέλημα αὐτοῦ καὶ ἐμεγαλύνθη. καὶ ἐγὼ ἤμην συνίων καὶ ἰδοὺ τρὰγος αἰγῶν ἤρχετο ἀπὸ λιβὸς ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς καὶ οὐκ ἦν ἁπτόμενος τῆς γῆς, καὶ τῷ τράγῳ κέρας θεωρητὸν ἀναμέσον τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ. καὶ ἦλθεν ἕως τοῦ κριοῦ τοῦ τὰ κέρατα ἔχοντος, οὗ εἶδον, ἑστῶτος ἐνώπιον τοῦ Οὐβάλ καὶ ἔδραμε πρὸς αὐτὸν ἐν ὁρμῇ τῆς ἰσχύος αὐτοῦ. καὶ εἶδον αὐτὸν φθάνοντα ἕως τοῦ κριοῦ, καὶ ἐξηγριάνθη πρὸς αὐτὸν καὶ ἔπαισε τὸν κριὸν καὶ συνέτριψε ἀμφότερα τὰ κέρατα αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἦν ἰσχύς τῷ κριῷ τοῦ στῆναι ἐνώπιον αὐτοῦ καὶ ἔρριψεν αὐτὸν ἐπὶ τῆς γῆς καὶ συνεπάτησεν αὐτὸν καὶ οὐκ ἦν ὁ ἐξαιρούμενος τὸν κριὸν ἐκ χειρὸς αὐτοῦ. καὶ ὁ τρὰγος τῶν αἰγῶν ἐμεγαλύνθη ἕως σφόδρα καὶ ἐν τῷ ἰσχῦσαι αὐτὸν συνετρίβη τὸ κέρας αὐτοῦ τὸ μέγα, καὶ ἀνέβη ἔτερα κέρατα τέσσαρα ὑποκάτω αὐτοῦ εἰς τοὺς τέσσαρας ἀνέμους τοῦ οὐρανοῦ …» Και σαν να ήθελε να αποτρέψει παρερμηνείες της προφητείας του, ο Δανιήλ ξεκαθαρίζει: «ὁ κριὸς, ὅν εἶδες ὁ ἔχων τὰ κέρατα βασιλεὺς Μήδων καὶ Περσῶν. ὁ τρὰγος τῶν αἰγῶν βασιλεὺς Ἑλλήνων καὶ τὸ κέρας τὸ μέγα, ὅ ἦν ἀναμέσον τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ, αὐτός ἐστιν ὁ βασιλεὺς ὁ πρῶτος καὶ τοῦ συντριβέντος οὗ ἔστησαν τέσσαρα κέρατα ὑποκάτω, τέσσαρες βασιλεῖς ἐκ τοῦ ἔθνους αὐτοῦ ἀναστήσονται καὶ οὐκ ἐν τῇ ἰσχύϊ αὐτοῦ».
Η δυσπιστία προς τις προφητείες είναι δικαιολογημένη, ανεξάρτητα από τον προφήτη ή τη θρησκεία του καθενός μας. Ωστόσο η παραπάνω προφητεία του Δανιήλ είναι όντως συγκλονιστική λόγω της απόλυτης σαφήνειάς της και της πλήρους επαλήθευσής της από τα ιστορικά γεγονότα. Ακόμη και στα κέρατα του κριού και του τράγου πολύ λίγη αμφισβήτηση μπορεί να υπάρξει, για το αν αφορούν στις δύο δυναστείες. Το μεν μεγαλύτερο κέρατο του κριού (του βασιλέως Μήδων καὶ Περσῶν) συμβολίζει τον κλάδο των Αχαιμενιδών στον οποίο ανήκε ο Κύρος ο Μέγας, ο ιδρυτής της αυτοκρατορίας, ενώ το μικρότερο συμβολίζει τον άλλο οικογενειακό κλάδο, που κατέλαβε το θρόνο από τον Δαρείο Α΄ και μετά. Το δε ένα και μοναδικό κέρατο του τρὰγου τῶν αἰγῶν ερμηνεύεται από τον ίδιο τον Δανιήλ ως «ὁ βασιλεὺς ὁ πρῶτος», δηλαδή ο Μέγας Αλέξανδρος ο οποίος πράγματι ήταν ο μοναδικός και τελευταίος γνήσιος Αργεάδης. Αλλά και η επιλογή των συγκεκριμένων ζώων, με τα οποία ο Εβραίος προφήτης συμβολίζει τους δύο αντίπαλους βασιλιάδες δεν είναι καθόλου τυχαία. Τα τέσσερα κέρατα, που αντικατέστησαν το ένα και μοναδικό ερμηνεύονται από τον Δανιήλ ως «τέσσαρες βασιλεῖς ἐκ τοῦ ἔθνους αὐτοῦ … καὶ οὐκ ἐν τῇ ἰσχύϊ αὐτοῦ» (του Αλεξάνδρου). Πράγματι, όταν πέθανε ο Αλέξανδρος, οι Πτολεμαίος, Σέλευκος, Λυσίμαχος και Κάσσανδρος διαμοίρασαν την επικράτεια και ανακήρυξαν τέσσερα βασίλεια. Επιπλέον, ο Δανιήλ επιβεβαιώνει τον αρχαίο ελληνικό μύθο για το κοπάδι των κατσικιών (αιγών), το οποίο ακολούθησε ο ιδρυτής του βασιλικού Οίκου των Αργεαδών, και με ένα λογοπαίγνιο απεικονίζει στο ζωικό βασίλειο το όνομα της τότε μακεδονικής πρωτεύουσας (των Αιγών). Έτσι, τα ιερά κείμενα του ιουδαϊσμού, τα οποία αποδέχεται κι ο χριστιανισμός, καταγράφουν με απόλυτη σαφήνεια και πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι Αργεάδες, οι τέσσερις Διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και το μακεδονικό έθνος στο σύνολό του ήταν Έλληνες.

αναρτήθηκε από τον Σεραφείμ Χατζόπουλο
ή Άγγελο Χατζή

ΙΗΣΟΥΣ

Απόψε ήρθα κι εγώ γλυκέ αδερφέ της Ναζωραίας
βάρβαρα πάθη πνίγοντας εντός μου κι’ άγρια μίση
να κλάψω μπρος σ’ το αιμόφυρτο κορμί της πλέον ωραίας
ψυχής, που έχει ποτέ στον Κόσμο ετούτο ανθοβολήσει.

Της Γαλιλαίας κρίνε σεμνέ, προς το λευκό το φως σου
πόσες φορές φτερούγισαν των ταπεινών οι Ελπίδες!
πλήθη σταυροί κατάντικρυ στηθήκαν στο δικό σου:
δικοί και ξένοι οι Φαρισαίοι, αλί κι’ οι Σταυρωτήδες.

Δεν είσαι ο πρώτος, μήτε κι’ ο στερνός Εσταυρωμένος
γλυκέ Ιησού, στον κόσμο αυτόν της πίκρας και του φτόνου̇
κι’ όμως η δόξα σου άσπιλη μεσ’ των θνητών το γένος :
Είσαι, δεν είσαι γυιος Θεού, μα είσαι ο Θεός του πόνου!...

Γιωσέφ Ελιγιά
Αθήνα, 1929


αναρτήθηκε 25-8-2010
από τον Σεραφείμ Χατζόπουλο
κι εδώ Άγγελο Χατζή

ΑΤΟΜΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ

Μην ακυρώνεις το Συμβόλαιο.
Όχι πως έχει καμιά αξία αλλά θα χαθούν οι σφραγίδες
τα χαρτόσημα και οι πολύ ωραίες υπογραφές!
Το ξέρεις όμως πως η δέσμευση είναι δέσμευση.
Την επιβάλουν οι κοινωνικοί κανόνες συμβίωσης.
Γραπτοί κι άγραφοι νόμοι. Κώδικες απαράβατοι.

Έτσι πνίγεσαι μέσα στα άπειρα πρέπει
κι εκείνο το άτεγκτο «εθιμικό δίκαιο».
Υποχρεώσεις και ζυγοί σου συνθλίβουν το στήθος.
Εσύ μπορεί να επιθυμείς να είσαι ελεύθερος.
Και ποιος λογαριάζει τη βούλησή σου;

Εκτός αν θέλεις να σ’ οστρακίσουν στο περιθώριο.
Να σε διαγράψουν απ’ όλους τους ονομαστικούς πίνακες.
Έχει όμως και αυτό τη γοητεία του!
Να υπάρχεις και να μην υπάρχεις.
Να μην σου το αναγνωρίζουν όλοι οι άλλοι.
Να είσαι ο ένας, που τόλμησε να πατήσει τα ειωθότα.

Μπορεί άλλωστε αυτή σου η στάση να βρει και μιμητές…
Γι’ αυτό μην ακυρώνεις το Συμβόλαιο.
Αυτό που συμφώνησες με τον εαυτό σου.
Όλα τ’ άλλα, πίστεψε με, δεν έχουν καμιά αξία.
Ούτε τα χειροκροτήματα και οι παραδοχές.
Σημασία έχεις μόνο εσύ κι ο ήλιος που σε βλέπει.

Κι όταν έρθει η αναπόφευκτη ώρα του απολογισμού,
θα έχεις την ικανοποίηση να πεις πως ΕΖΗΣΑ
κι είδα κι άκουσα και γεύτηκα κι οσφρίστηκα
και δοκίμασα κι άγγιξα, όσα ήθελα εγώ.
Μόνο έτσι θα ’χεις το δικαίωμα να επιλέξεις τη συνέχεια
και να βρεθείς όπου θέλεις. Στους κήπους ή τα βάραθρα,
ατενίζοντας με τα ορθάνοιχτα μάτια της ψυχής σου
περήφανα κι ελεύθερα αυτά που έχεις διαλέξει.

Σεραφείμ Χρ. Χατζόπουλος
ή αλλιώς «Άγγελος Χατζής»
21-12-2004

Μια απόπειρα ανάγνωσης του Ποιητή ΄Αγγελου μέσα από το Ατομικό Συμβόλαιο.

Θα μπορούσε να είναι ένας εσωτερικός μονόλογος, ή μία συνομιλία
Στο ποίημα τίθεται εξ αρχής η προϋπόθεση ως όρος απαράβατος: Μην ακυρώνεις το συμβόλαιο. Είναι το Κοινωνικό Συμβόλαιο, οι νόμοι και οι κανόνες που προσυπογράφουν όλοι. Αποδεχτό, συμφωνημένο και ορισμένο, Κοινή πορεία για όλους, Επικυρωμένο με σφραγίδες. Ο ποιητής προειδοποιεί: Κώδικες απαράβατοι. Ακολουθεί η δεύτερη στροφή .Ο ποιητής, παγιδευμένος στο κατεστημένο, διαβάζει την ψυχική κατάσταση του συνομιλητή του: Ευαίσθητος ο ίδιος, νιώθει το πνίξιμο, τον ζυγό και την συντριβή. Επιθυμεί την ελευθερία, την ελεύθερη βούληση. Ξέρει τον δρόμο και τον υποδεικνύει στον συνομιλητή του, με μία λέξη, την πρώτη της τρίτης στροφής: Εκτός. Το Εκτός ενεργοποιείται. Για το αποτέλεσμα δεν τρέφει αυταπάτες και δεν κρύβει τις συνέπειες. Μία λέξη και εδώ μόνο: περιθώριο, που έρχεται ως συνέπεια των όσων ορίζουν τα ρήματα οστρακίσουν ,διαγράψουν.
Σ' αυτήν την κοινωνική διαγραφή και την περιθωριοποίηση, ο ποιητής αντιπαρατάσσει την γοητεία της ανυπαρξίας της ύπαρξης και της μη αποδοχής από το σύνολο των πολλών. Αν ο συνομιλητής αποφασίσει το Εκτός, θα είναι ο ένας που τόλμησε να πατήσει τα ειωθότα. Η αντιπαράθεση με το κοινώς αποδεκτό συμβόλαιο δεν είναι ουτοπία. Μπορεί να αφυπνίσει, μπορεί να προκαλέσει αντίδραση, να συμπαρασύρει...
Με τον δεύτερο στίχο της τρίτης στροφής, ο ποιητής θέτει το δικό του Συμβόλαιο. Είναι το Ατομικό Συμβόλαιο, αυτό που ορίζεται από την ελευθερία της σκέψης και την βούλησης, που αντιστρατεύεται το κοινωνικό και ακυρώνει το ψεύδος και το ευτελές: σφραγίδες, υπογραφές, χειροκροτήματα, παραδοχές.
Ο τελευταίος στίχος της τέταρτης στροφής υποβάλλει τις πράξεις σε έλεγχο. Το φως του ήλιου είναι δυνατό, εκτυφλωτικό και αποκαλύπτει το απειροελάχιστο. Είναι ανελέητος κριτής, δίκαιος και απόλυτα συνυφασμένος με τον μοιραίο απολογισμό της τελευταίας στροφής.
Ο ποιητής ξέρει πως πρέπει και θα υπάρξει η αναπόφευκτη ώρα. Είναι επιβεβλημένη. Αν το φως το αδυσώπητο είναι κριτής και μπορεί να το κοιτάξει κατάματα, η ώρα της κρίσης και του απολογισμού θα είναι η δικαίωση του Εκτός. Είδα ,άκουσα, γεύτηκα, οσφρήστηκα ,δοκίμασα ,άγγιξα: οι αισθήσεις ως βασικές προϋποθέσεις, για να πει ΕΖΗΣΑ και για να έχει το δικαίωμα να συνεχίσει το διαρκές και ατελεύτητο ταξίδι αναζήτησης και γνώσης σε εύκολα ή δύσκολα μονοπάτια (κήποι, βάραθρα),για να βρεθεί όπου έχει επιλέξει κάθε φορά. Και θα υπάρχει πάντα απολογισμός. Και πάλι θα επιλέγει και πάντα θα κοιτάζει χωρίς αναστολή χωρίς αμφιβολία, αλλά περήφανα ,ελεύθερα και με ορθάνοικτα μάτια το Ατομικό του Συμβόλαιο.-

Για την Ποιητική του Αγγελου

Τα ποιήματα του ΄Αγγελου είναι γραμμένα σε ελεύθερο στίχο. Δεν υπάρχει λοιπόν η πειθαρχία της εκφραστικής μορφής με την έννοια ,ρυθμός, μέτρο, ρίμα, δηλαδή με μια λέξη, Στίχος. Έτσι, το σπάσιμο της τυπικής μορφής (στροφές, μέτρο, ομοιοκαταληξία) απελευθερώνει το υποσυνείδητο και αναδύονται σκέψεις, εικόνες αισθήματα, συγκινήσεις, ιδεολογική ταυτότητα αλλά και η ίδια η υπόσταση του ποιητή, όλα μαζί σε μια πυρετώδη ενέργεια. Οι λέξεις, φορτισμένες με συγκινησιακή ενέργεια φωτίζουν τον λόγο του ποιητή και αποκαλύπτουν εναργέστερα το ον και το είναι.
Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι η δημοτική στην πιο καθαρή της μορφή, ανάμεικτη με ιδιωματική, καθαρεύουσα και νεολογισμούς ,χωρίς υπερβολές και όπου αυτό γίνεται αναγκαίο για να μπορέσει να διεισδύσει στην ουσία του θέματός του. Οι λέξεις του λοιπόν, συνυπάρχουν, εναρμονισμένες και πλεγμένες με άριστο τρόπο, μεταφέροντας την σκέψη, τον ήχο, την εικόνα και την αφηρημένη ιδέα, δίνοντας υπόσταση στην έμπνευση..........


Μαρία Χατζηελευθεριάδου