Ο ΠΑΛΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

Οι «ανταρτόπληχτοι» στο Σταθμό



Η τότε κυβέρνηση για να προφυλάξει κάποια χωριά από τον αντάρτικο κίνδυνο, τα μάζεψε σε ασφαλέστερο μέρος. Έτσι συγκέντρωσε και τα χωριά της επαρχίας Δομοκού, που βρίσκονται στο Θεσσαλιώτικο κάμπο, το Πουρνάρι, τη Γιακαρόμπα, το Βαρδαλή, τη Τζιόπα,τ η Σκάρμιτσα, τους Βελεσιώτες και το Τσιφλάρ στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Δομοκού, την Πετρομαγούλα.

Εκεί έστησε θεόρατες παράγκες με τσίγκο και χαρτόνι, όπου έμεναν μέσα πολλές οικογένειες και στέγασε τους «ανταρτόπληχτους».

Τη φύλαξη του σιδηροδρομικού σταθμού και των συγκεντρωμένων εκεί κατοίκων των χωριών, είχε αναλάβει ο στρατός ο οποίος διέθετε δυο τανκ, πολυβόλα και οπλοπολυβόλα. Όλος ο χώρος γύρω από το σταθμό είχε περιφραχτεί με τρεις σειρές συρματόπλεγμα με παγιδευμένες νάρκες. Και υπήρχαν δυο πύλες απ’ όπου μπορούσε να μπει κανείς ή να βγει από το σταθμό, ύστερα από αυστηρό έλεγχο.

Επειδή όλοι οι χωρικοί τα περισσότερα υπάρχοντά τους, ζώα, γεννήματα, αλεύρι, τα είχαν στα χωριά τους, ήταν αναγκασμένοι να παίρνουν άδεια από τους φρουρούς της πύλης και να πηγαίνουν ομάδες - ομάδες στα χωριά για να πάρουν κάτι για φαγητό.

Κάθε βράδυ οι αντάρτες αλώνιζαν αυτά τα χωριά κι όχι μόνο αυτοί. Αφού έλειπαν οι νοικοκυραίοι, διάφοροι κλέφτες έμπαιναν στα σπίτια, τις αποθήκες και τους στάβλους κι έπαιρναν ό,τι ήθελαν. Μερικές φορές οι αντάρτες έμεναν τη νύχτα και ξημερώνονταν στο χωριό. Το πρωί λοιπόν που έρχονταν από το σιδηροδρομικό σταθμό oι χωρικοί, υπήρχε κίνδυνος να τους πιάσουν οι αντάρτες και να τους πάρουν στο αντάρτικο χωρίς τη θέλησή τους, μια τακτική που εφάρμοσε το Κ.Κ. τα δυο κυρίως τελευταία χρόνια του εμφύλιου. Έτσι αρκετοί βρέθηκαν να πολεμούν με το
πιστόλι στο αυτί για κάτι, που όχι μόνο δεν πίστευαν αλλά είχαν κάθε
διάθεση να βρεθούν στην αντίπερα όχθη.

Το αγαπημένο παιγνίδι των μικρών στο σιδηροδρομικό σταθμό ήταν να σκαρφαλώνουν στα βαγόνια, που ήταν αραγμένα πάνω στις σκουριασμένες σιδηρογραμμές ή να βάζουν σφαίρες πάνω στη γραμμή κι όταν περνά το τρένο από πάνω, να σκάζουν στη σειρά.

Μερικές φορές τη νύχτα, όταν κάποιος σκύλος ή καμιά αλεπού περνώντας το συρματόπλεγμα έσκαγε κάποια νάρκα, τότε άναβε το πελεκούδι. Άρχιζαν τροχιοδεικτικές σφαίρες να σκίζουν το σκοτάδι και τα πολυβόλα και τα ατομικά τουφέκια έβαζαν ασταμάτητα μήπως κι ήρθαν οι αντάρτες , μέχρι που δεν άκουγε κανείς απάντηση από την άλλη μεριά και λούφαζαν τα όπλα και ξανάπεφτε η σιωπή στο γύρω χώρο και στις παράγκες, που βρωμούσαν χνώτο, καπνό, κρεμμύδι, ποδαρίλα και πορδή.

Το πρωί έβρισκαν τις περισσότερες φορές σκοτωμένο τον απερίσκεπτο εισβολέα, σκύλο, γάτα ή αλεπού, που πλήρωσε την απόκοτη προσπάθεια της προηγούμενης νύχτας.

Σε λίγο οι ομάδες των χωρικών έφευγαν για τα χωριά τους, να δουλέψουν στα χωράφια, να κόψουν ξύλα ή να φέρουν κάτι φαγώσιμο από το σπίτι. Εκεί τους περίμεναν συνήθως οι γάτες που έμειναν μόνες, πιστοί φύλακες στα κατώγια και τις αποθήκες, δίνοντας την κηρυγμένη μάχη ενάντια στα ποντίκια που περίσσευαν εκείνα τα χρόνια........





ένα μικρό απόσπασμα από ένα μεγαλύτερο έργο μου

Σ0-αα-Στο σιδηροδρομικό σταθμό Δομοκού

1949
Στο σιδηροδρομικό σταθμό Δομοκού) Όρθιοι από αριστερά: Ανδρέας Σοφαδίτης, Θωμάς Τζιώρας, Αστυνομικός, Βάιος Στεριόπουλος, Αξιωματικός, Κώστας Μπαμπουκλής, τα τρία παιδιά στο γάιδαρο: Γιώργος Παπαδημητρίου, Σεραφείμ Χατζόπουλος (Άγγελος), Γιάγκος Παπαδημητρίου, ο πίσω ψηλόςόρθιος άγνωστος, Αθανάσιος Παντίδος, Άγνωστος, Ελισάβετ Χατζή (Λένη), Μήτραινα Παπαδημητρίου. Καθιστοί από αριστερά: Γιάννης Σδρους-Λάζος,Χρήστος Τζιώρας, Γρηγόρης Θεοδωρόπουλος, Στρατιωτικός, Θοδώρα Ρίζου-Κουτλιά.

Και τώρα λίγα ακόμη για τον σιδ. Σταθμό:

Την περίοδο της κατοχής ο γερμανός υπεύθυνος του λατομείου στο σταθμό λέγονταν Χένς. Οι αιχμάλωτοι που δούλευαν στο σταθμό δεν ξεπερνούσαν το 20% του συνόλου των εργαζομένων. Το άλλο 80% αποτελούνταν από κατοίκους των γύρω χωριών, που ήταν υποχρεωμένοι να πηγαίνουν με κάποια σειρά και να δουλεύουν αμισθί. Το 1943 ένας λόχος Ιταλών ήρθε στο Βαρδαλή κι επιδόθηκε σε λεηλασίες. Πολλοί απ' αυτούς σκότωναν κότες στις αυλές κι άρπαζαν διάφορα άλλα είδη, κυρίως τρόφιμα. Κάποιοι Βαρδαλιώτες, που γνώριζαν τον Χένς πήγαν και του το ανέφεραν ζητώντας την βοήθειά του. Εκείνος καβάλησε το άλογό του και όταν έφτασε στο Βαρδαλή άρχισε να ρίχνει με το πιστόλι του διατάζοντας τους Ιταλούς να τα παρατήσουν όλα και να φύγουν. Πράγμα και το οποίο έγινε. Γύρω στο 1960 ο Χένς ήρθε από τη Γερμανία σαν τουρίστας κι επισκέφτηκε το Βαρδαλή και κάποια άλλα χωριά.

στειλτε παρακαλω τη φωτογραφια στο email μου να την τοποθετησω εγω αν αντιμετωπιζετε καποιο προβλημα

georgiabairami@gmail.com

Θελω να πιστευω πως την τοποθετησα στη σωστη της θεση κυριε Χατζοπουλε
Ευχαριστουμε !!!

ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗΣ:
1) Έτσι αρκετοί βρέθηκαν να πολεμούν με το πιστόλι στο αυτί για κάτι, που όχι μόνο δεν πίστευαν αλλά είχαν κάθε διάθεση να βρεθούν στην αντίπερα όχθη. (να φύγει από το τέλος και να πάει στη θέση του μετά από ........Κ.Κ. τα δυο κυρίως τελευταία χρόνια του εμφύλιου. ΕΔΩ
2) Η φωτογραφία με τη λεζάντα της να μπει πριν απά τη φράση: Και τώρα λίγα ακόμη για τον σιδ. Σταθμό:

ΕΥΑΧΑΡΙΣΤΩ
Σεραφείμ

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ:
Θα ήθελα να παρακαλέσω όποιος φίλος ή φίλη από το Νέο μοναστήρι διαβάσει για τον παλιό Σταθμό του Δομοκού, να δείξει την φωτογραφία που περιέχεται στους συγχωρινούς σας, αδέρφια Γιώργο και Γιάγκο Παπαδημητρίου, που είμαστε μαζί πάνω στο γάιδαρο, να δουν τον εαυτό τους και τη μάνα τους, διότι ξέρω ότι δεν την έχουν τη φωτογραφία.

Ευχαριστώ πολύ
Σεραφείμ Χατζόπουλος

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ 29ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 1964
ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΥ

Ολίγον καιρό πριν από την 29η Νοεμβρίου 1964, ημέρα που είχε οριστεί για τον εορτασμό της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου ο πρωθυπουργός της χώρας Γεώργιος Παπανδρέου ανακοίνωσε ότι τη χρονιά αυτή ο εορτασμός της επετείου του Γοργοποτάμου θα γινόταν από την επίσημη κυβέρνηση. Πρώτη φορά από τον καιρό της απελευθέρωσης το επίσημο κράτος έπαιρνε μια τόσο συγκλονιστική πρωτοβουλία αναφορικά με την επέτειο του ένοπλου αντιστασιακού αγώνα , για περιστατικό μάλιστα στο οποίο ήταν βασική η συμμετοχή του ΕΛΑΣ και, ακόμα πιο πολύ, για περιστατικό για το οποίο είχαν προηγηθεί δύο εορτασμοί από την αριστερά.
Μια Κυριακή πριν τον εορτασμό (στις 22 Νοεμβρίου1964) συνέβη ένα επεισόδιο στο χώρο της γέφυρας που μόνο εκ των υστέρων φάνηκε η φοβερή σημασία του. Ένα ζευγάρι από την Αθήνα νομίζοντας ότι ο εορτασμός είχε οριστεί για τις 22 του μηνός, βρέθηκε εκείνη την Κυριακή στον Γοργοπόταμο. Μόλις προσπέρασαν τον βράχο, πριν από τη γέφυρα, συναντήθηκαν μ’ ένα γκρίζο «Φολκσβάγκεν» παρκαρισμένο 50-70 μέτρα πριν από το γεφύρι. Μέσα από το δικό του αυτοκίνητο ο εκδρομέας από την Αθήνα και η φίλη του πρόσεξαν πρώτα τρεις περίεργους τύπους νέους είκοσι πέντε ως είκοσι οκτώ ετών, που φαίνονταν ξένοι και στέκονταν κοντά στο γεφύρι συζητώντας. Οι τρεις ξένοι γύρισαν ενοχλημένοι και περιεργάζονταν τους παρείσακτους. Μέσα στην ερημιά και στο καταθλιπτικό βουητό του ποταμού, η φίλη του εκδρομέα από την Αθήνα ένιωσε έντονο φόβο καθώς παρατηρούσε εκείνα τα τρία μυστηριώδη πρόσωπα.
«Πάμε να φύγουμε» ψιθύρισε στο συνοδό της «δεν μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι»
Τον ίδιο φόβο διηγείται ότι δοκίμασε και ο άνδρας. Ντράπηκε όμως να φύγει. Και πρόσεξε ξαφνικά ότι το γκρίζο αυτοκίνητο δεν είχε αριθμό κυκλοφορίας . Κατέβηκε περίεργος και προσποιούμενος ότι περιεργαζόταν το τοπίο και το γεφύρι, έφερε βόλτα το παράξενο αυτοκίνητο. Είδε τότε ότι και η μπροστινή πινακίδα με τον αριθμό είχε αφαιρεθεί. Και με ζωηρή ανησυχία μπήκε στο αυτοκίνητό του και έφυγαν από την περιοχή. Καθώς κατηφόριζαν στην είσοδο του παλιού εργοστασίου ασετιλίνης που υπάρχει πάντοτε (ερειπωμένο) στο μέρος αυτό, ο Αθηναίος με τη συνοδό του συνάντησαν επιτροπή από αντιστασιακούς εκπροσώπους που είχαν ανέβει από την Αθήνα για να δουν το νομάρχη Φθιώτιδας. Είχαν επωφεληθεί από την ευκαιρία και στάθηκαν να ρίξουν μια ματιά στο χώρο του Γοργοποτάμου. Ανάμεσα στα μέλη της επιτροπής ήταν και κάποιος γνωστός του ζευγαριού και σταμάτησαν να μιλήσουν. Εκείνη τη στιγμή φάνηκε να κατεβαίνει από τη γέφυρα το γκρίζο αυτοκίνητο με τους τρεις περίεργους ξένους. Εξακολουθούσε να μην έχει τις πινακίδες του. Όμως ο Αθηναίος εκδρομέας κυριευμένος από φόβο, δεν έβγαλε τσιμουδιά στο συνομιλητή του για το παράξενο αυτοκίνητο.
Το επεισόδιο αυτό το αφηγήθηκε στο φίλο του αργότερα στην Αθήνα μήνες μετά την τραγωδία. Και ομολογούσε συντετριμμένος πόσο σοβαρή στάθηκε εκείνη η παράλειψή του. Αν είχε μιλήσει τότε στα μέλη της επιτροπής των αντιστασιακών κι αν είχε επισύρει την προσοχή τους στο μυστηριώδες αυτοκίνητο με τους ύποπτους επιβάτες ίσως η τραγωδία που ακολούθησε να είχε αποφευχθεί.
………………………………………………………

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Τρεις και τέσσερις ώρες πριν από το μεσημέρι της 29ης Νοεμβρίου, τα πλήθη άρχισαν να συρρέουν προς το χωριό Γοργοπόταμος και προς το γεφύρι. Γρήγορα φάνηκε ότι οι στενοί χωραφόδρομοι που οδηγούν στο χωριό θα φρακάριζαν ολότελα από τις εκατοντάδες των τεράστιων πούλμαν των εκδρομέων και από τις πιο πολλές εκατοντάδες των ιδιωτικών αυτοκινήτων. Οι δρόμοι πράγματι γέμισαν ασφυκτικά και ο κόσμος παρατούσε τα αυτοκίνητα δυο και τρία και τέσσερα χιλιόμετρα μακριά από το γεφύρι και ξεχυνόταν ασυγκράτητος να φτάσει στο χώρο του εορτασμού μέσα από τα χωράφια και τις πλαγιές και μέσα σε μιαν ασύλληπτα συναρπαστική ατμόσφαιρα λαϊκού πανηγυριού.
Και η πρώτη αναπόφευκτη προστριβή σημειώθηκε σε ελάχιστα λεπτά. Μόλις τα διοικητικά συμβούλια των αντιστασιακών οργανώσεων και η ομάδα των επιζώντων αγωνιστών του Γιργοποτάμου με τις σημαίες τους βρέθηκαν στην είσοδο του χώρου , την οποία πλαισίωναν οι στρατιωτικές δυνάμεις σε παράταξη, έσπευσε προς το μέρος του τρέχοντας ανήσυχος ο τελετάρχης με τους συνοδούς του. Οι αντιστασιακοί πρόβαλαν το αίτημα να τους επιτραπεί να μπουν στο χώρο των επισήμων. Όταν ο τελετάρχης άκουσε ποιοι ήταν, συμβουλεύτηκε αμέσως την κατάσταση που κρατούσε στα χέρια του και είπε¨
«Δυστυχώς κύριοι. Δεν μπορώ να σας επιτρέψω να προχωρήσετε . Δεν συμπεριλαμβάνεστε στην κατάσταση των προσκεκλημένων , ούτε σαν κατηγορίες προσώπων ούτε ονομαστικώς».
Έκαμε τότε μιαν απόπειρα ο Νικηφόρος, παλαιός γνώριμος του τελετάρχη και πήρε την εξής απάντηση.
«Ναι ναι, σας γνωρίζω κ. Δημητρίου, γνωρίζω επίσης και το ρόλο σας στην επιχείρηση του Γοργοποτάμου, όμως λυπάμαι δεν μπορώ να σας επιτρέψω να περάσετε».
Έγινε μια προσωρινή συμβιβαστική «διαρρύθμιση». Οι εκπρόσωποι των αντιστασιακών θα περίμεναν να φτάσει ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης υφυπουργός Εθνικής άμυνας Μιχαήλ Παπακωνσταντίνου (θείος του σημερινού υπουργού Εθνικής Οικονομίας Γιώργου Παπακωνσταντίνου) και ο Νομάρχης Φθιώτιδος για να αντιμετωπίσουν εκείνοι το ζήτημα.
Όταν τέλος έφτασαν οι επίσημοι μεταξύ των οποίων εκτός των ανωτέρω ήταν και ο αντιπρόεδρος της βουλής Εμμανουήλ Μπακλατζής, στο σημείο που βρίσκονταν οι αντιστασιακοί με τις σημαίες τους είναι αλήθεια ότι έδωσαν την συγκατάθεσή τους να εισέρχονται στο χώρο των επισήμων και οι αντιστασιακοί. Υπήρχε όμως τέτοιος συνωστισμός και τέτοια σύγχυση, που αυτό κανείς από τους εντεταλμένους για την τήρηση της τάξης δεν το άκουσε και η στρατιωτική φρουρά θέλησε να συγκρατήσει εκείνο το πλήθος των προσώπων, αντιστασιακών και μη, που πίεζε να εισέλθει στο χώρο των επισήμων.
Τέλος μέσα σ’ αυτό το γενικευμένο αλαλούμ έγινε ο αγιασμός και μίλησε ο γραμματέας της Νομαρχίας.
Το επίσημο πρόγραμμα τελείωνε όπως – όπως και οι επίσημοι έσπευδαν να αποχωρήσουν. Μεταξύ των προσώπων που είχαν γίνει δεκτά στο χώρο των επισήμων υπήρχαν και πολλοί που είχαν στο παρελθόν εμπαθή και αιματηρή δράση κατά των αγωνιστών του κινήματος της Εθνικής Αντίστασης και η παρουσία τους σε συνδυασμό και προς τον παραγκωνισμό των αντιστασιακών και των μαχητών του Γοργοποτάμου παρόξυνε ακόμα περισσότερο την οργή του πλήθους.
Μόλις οι επίσημοι απομακρύνθηκαν, με τρόπο κάπως σπασμωδικό, ο χώρος του εορτασμού κατακλύστηκε από τα πλήθη των εορταστών.
Τότε συνέβη το τραγικό απροσδόκητο γεγονός που θα καθιέρωνε πια τον Γοργοπόταμο σαν τόπο όχι μόνο ιστορικής δόξας αλλά και ομαδικού πένθους και εθνικής τραγωδίας.
Σε απόσταση 20 – 30 μέτρων από το κενοτάφιο αντήχησε έκρηξη. Όλοι είδαν ένα περίεργο αντικείμενο να διαγράφει τροχιά πάνω από τον κόσμο. Μαύρος καπνός υψωνόταν πίσω από το αντικείμενο. Το πλήθος στο σημείο της έκρηξης άνοιξε έναν κύκλο αλλοφροσύνης και ανομολόγητου πανικού. Κάτι φοβερό έπρεπε να έβλεπαν εκείνα τα παραμορφωμένα από τον αποτροπιασμό πρόσωπα και τραβιόνταν έτσι αλλόφρονα σπρώχνοντας τους παραέξω και σκούζοντας , χωρίς ωστόσο ν’ ακούγονται μέσα στο γενικό σάλαγο. Σε άλλο σημείο το πλήθος δεν είχε αντιληφθεί τι είχε συμβεί και έμεινε με την εντύπωση ότι η έκρηξη αποτελούσε μέρος του προγράμματος του εορτασμού.
Ο Νικηφόρος ανάμεσα σε πυκνό πλήθος στο χώρο του κενοταφίου δεν μπορούσε να διακρίνει τι ακριβώς είχε συμβεί! Ήταν ανάστατος και μ’ ένα οδυνηρό σφίξιμο στην καρδιά. Το αντικείμενο που είχε φανεί στον αέρα μετά την έκρηξη έμοιαζε με κομμάτι από ανθρώπινο κρανίο με μια τούφα μαλλιά πίσω του. Φώναξε σε έναν παλιό συναγωνιστή του να τρέξει να δει τι είχε συμβεί, ενώ άλλοι προσκυνητές ντυμένοι με εθνικές στολές τον τραβούσαν ν’ αρχίσουν το χορό. Ο παλιός συναγωνιστής του αποκρίθηκε καθησυχαστικά:
«Δεν είναι τίποτα! Πυροτεχνήματα ρίχνουν!»
«Δεν είναι πυροτεχνήματα» κραύγασε ο Νικηφόρος. «Πήγαινε να δεις τι συνέβη!»
Κι ενώ ο παλιός αντάρτης άνοιγε δρόμο να πάει να δει, ένας άλλος, νέος, διασχίζοντας με κόπο το πλήθος έφτασε και είπε:
«Νικηφόρε! Σκοτώθηκε και η αδερφή σου!»
Το θέαμα στο σημείο της έκρηξης ήταν ασύλληπτα φρικτό. Το σώμα του προσκυνητή που είχε πατήσει τη νάρκη είχε μείνει ακέφαλο και κατακρεουργημένο από τις πλάτες και πάνω. Ήταν ο Χρήστος Κεστίνης από το Αιγίνιο της Πιερίας. Η μακάβρια κεφαλή του δολοφονικού μηχανήματος διακρίνονταν μπηγμένη με την τρίδυμη κεραία στο πέλμα του παπουτσιού του. Δίπλα στο πόδι του Κεστίνη ήταν ό,τι είχε απομείνει από το σώμα της νάρκης μέσα στο χώμα. αλλά κανείς δεν για την ώρα δεν το πρόσεξε. Οι κομματιασμένες σάρκες του άτυχου αυτού Έλληνα σπαρταρούσαν και το κατακόκκινο αίμα χυνόταν ακόμα ποτάμι. Δυο – τρία άλλα πτώματα ακέφαλα ακέφαλα κι αυτά και κατακρεουργημένα από τα στήθη ή τις ωμοπλάτες και πάνω , ήταν πεσμένα προς αντίθετες προς τον Κεστίνη κατευθύνσεις και σπαρταρούσαν. Ήταν φανερό ότι το εκρηκτικό σώμα της νάρκης είχε αναπηδήσει ανάμεσα σ’ αυτούς τους τρεις – τέσσερεις τυχερούς που βρέθηκαν δίπλα στον Κεστίνη. Επρόκειτο για νάρκη κατά προσωπικού, όπως ονομάζεται επίσημα. Η νάρκη έχει ένα εκρηκτικό σώμα μέσα στο συνολικό μηχανισμό της, που μοιάζει με χειροβομβίδα Μιλς. Όταν κάποιος πατήσει την ατσάλινη τρίδυμη κεραία της που προεξέχει ύπουλα από το έδαφος μέσα στα χορτάρια, προκαλείται μια πρώτη έκρηξη, το φονικό σώμα αναπηδά έξω και σε ύψος ενός μέτρου περίπου από το έδαφος σκάει και σκορπίζει θεριστικά γύρω το θάνατο. Και εδώ το φονικό αυτό σώμα είχε πολύ πυκνό «σπαρτό να θερίσει».Λίγο πιο έξω από το σημείο της έκρηξης άλλα τρία – τέσσερα κορμιά κείτονταν άψυχα στη γη χωρίς να είναι κρεουργημένα. Ένα δυο άλλοι ξεψυχούσαν. Ο Γιώργος Γιαννικούλης από την Άμφισσα, νεκρός κι αυτός. Πάνω από το πτώμα του είχε γονατίσει ο αδερφός του ο Γιάννης και τον έκλαιγε. Δεκάδες τραυματίες βογκούσαν , άλλους τους σήκωναν αναστατωμένοι και γεμάτοι αίματα προσκυνητές και τους φόρτωναν σε αυτοκίνητα που κατέφταναν από τα γύρω χωριά για να τους μεταφέρουν σε κλινικές. Ένας πατέρας κρατούσε στην αγκαλιά του άψυχη τη δωδεκάχρονη μοναχοκόρη του και θρηνούσε συγκλονιστικά.
Ο Νικηφόρος αντίκρισε όλη αυτή τη φρίκη απολιθωμένος για μερικά δευτερόλεπτα. Αναρωτιόταν πού να βρισκόταν η νεκρή αδερφή του. Το πτώμα της δεν φαινόταν εκεί κοντά. Έψαχνε με το βλέμμα χωρίς να ξέρει ακόμα ποια από τις τρεις αδερφές του θα αντίκριζε. Και ξαφνικά την είδε! Την είχαν σύρει λίγο πιο πάνω από το σημείο που είχε χτυπηθεί. Γονατισμένοι γύρω στο πτώμα βρίσκονταν ο πατέρας της νεκρής και ο άντρας της άφωνοι και κάτασπροι από το απίστευτο. Το μικρό της αγόρι έξι χρονών γονατισμένο και αυτό δίπλα της θρηνούσε με σπαραχτικά αναφιλητά. Η άψυχη μάνα κειτόταν ανάσκελα σαν να κοιμόταν. Είχε δεχθεί το πλήγμα στο μαλακό δεξιό υπογάστριο και το μικρό σα ρεβίθι θραύσμα της είχε κόψει την αορτή. Εκεί, στην καρδιά, το βρήκαν κατά την νεκροτομή στο νοσοκομείο της Λαμίας. Σταγόνα αίμα δεν είχε χυθεί από το μικροσκοπικό τραύμα της.
Στο μεταξύ δεκάδες καταματωμένοι προσκυνητές κουβαλούσαν τους τραυματίες και τα αυτοκίνητα, στάζοντας αίμα, τους μετάφεραν στη Λαμία με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Σε λίγο ο τόπος είχε αδειάσει, ο κόσμος αποχωρούσε. Η νύχτα πλησίαζε. Έμεναν στη θέση τους σκόρπια τα πτώματα των εξής νεκρών:
1. Χρήστος Κεστίνης, από το Αιγίνιο Πιερίας
2. Γεώργιος Γιαννικούλης, από την Άμφισσα.
3. Ασημούλα Χρ. Ραχιώτη, από το Επτάλοφο Παρνασσίδος.
4. Κώστας Λεμπέσης, από το Πέραμα Πειραιώς.
5. Δήμος Μυλωνάς, από τη Λαμία.
6. Νικόλαος Δασόπουλος, από τη Λιβαδειά.
7. Ηρακλή Παπαζαχαριάς, από την Υπάτη Φθιώτιδος.
Και στο νοσοκομείο της Λαμίας, ή κατά τη μεταφορά τους υπέκυψαν στα φοβερά τους τραύματα οι εξής:
8. Δήμος Τσεντικίδης, από το Αιγίνιο Πιερίας.
9. Τσαρουχάς, από τα Βάγια Θηβών.
10. Απόστολος Πολύμερος, από το Μοσχοχώρι Φθιώτιδος.
11. Κωνσταντίνα Μπότη, από τη Λαμία.
12. Κική Λιακοπούλου, από το Δομοκό.

Η εφημερίδα ΑΘΗΝΑΪΚΗ της 30ς Νοεμβρίου 1964, δηλαδή την επομένη του τραγικού συμβάντος, ανάμεσα σε άλλα γράφει ότι η νάρκη είχε τοποθετηθεί προσφάτως και εκτός των νεκρών υπήρξαν και 51 τραυματίες μεταξύ των οποίων και μερικοί πολύ σοβαρά.

Το υπουργείο Εθνικής άμυνας όρισε τριμελή επιτροπή εμπειρογνωμόνων για να εξετάσει επί τόπου τα όλα ευρήματα και να αποφανθεί για τη φονική νάρκη. Στο πόρισμα που συνέταξε η επιτροπή λέει πως η νάρκη ήταν παλιά από τον καιρό του εμφυλίου πολέμου, ξεχασμένη εκεί κατά την αποναρκοθέτηση της περιοχής. Αντίθετα τα επίσημα στοιχεία του Γενικού Επιτελείου Στρατού αποκάλυπταν ότι έγινε πλήρης αποναρκοθέτηση της περιοχής αυτής με την χρήση βεβαίως σύγχρονων μηχανημάτων εντοπισμού των.
Το πόρισμα βέβαια αυτό ενώ έγινε πάραυτα αποδεκτό από την Κυβέρνηση Παπανδρέου παρέμεινε το ερώτημα: Από το σημείο εκείνο όλα τα προηγούμενα χρόνια περνούσαν διάφοροι άνθρωποι και μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες των ντόπιων κατοίκων εκεί ακριβώς ήταν το μέρος που κοιμόντουσαν το μεσημέρι (στάλιζαν) κοπάδια αιγοπροβάτων. Πως λοιπόν δεν πάτησε όλα αυτά τα χρόνια κάποιο άλλο πόδι τη φονική περόνη;

Ο Κομνηνός Πυρομάγλου Υπαρχηγός του Ν. Ζέρβα στην Κατοχή
έγραψε στο Βήμα της 1ης Δεκεμβρίου 1964
«Το χθεσινό δράμα εις την Γέφυραν του Γοργοποτάμου οφείλεται οπωσδήποτε εις απόπειραν.
Βεβαιώ ότι δεν εχρησιμοποίσαμεν νάρκας δια την καταστροφήν της γεφύρας,
Τα στηρίγματα κατεστράφησαν δια 350 κιλών εκρηκτικών υλών."
Εξ, άλλου υπεγράμμισε ότι "χιλιάδες άτομα διήλθον κατά την τελευταίαν 20ετίαν εκ της περιοχής του δυστυχήματος.
Συνεπώς εάν επρόκειτο περί ναρκών, που ετοποθετήσαν κατά την εποχή του πολέμου οι Γερμανοί, ή άλλοι αργότερα, αύται θα είχον ανατιναχθεί προ πολλού»

Οι πολίτες που συμμετείχαν στον γιορτασμό πλήρωσαν το έγκλημα άλλων - κάποιος έπρεπε να δικαστεί! Δικάστηκαν λοιπόν στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Λαμίας (26.5 - 17.6.1965) 18 αντιστασιακοί με βαρύτατες κατηγορίες («Στάσις», «Αντίστασις», «Σωματικαί βλάβαι» κ.ά.) για τα γεγονότα που προηγήθηκαν της έκρηξης και τα όσα μέσα στον πανικό ακολούθησαν. Στόχος, οι αντιστασιακές οργανώσεις.
Σε 3 χρόνια φυλάκιση καταδικάστηκε ο γ.γ. της Πανελλήνιας Ένωσης Αναπήρων Τραυματιών Εθνικής Αντίστασης Κώστας Τασόπουλος και το μέλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Θυμάτων Γερμανικής Κατοχής «Φοίνιξ» Άννα Σολωμού, που έφυγε από τη ζωή την περασμένη εβδομάδα κι ο θάνατός της στάθηκε αφορμή για το σημείωμα αυτό: η Άννα της Αντίστασης και της ΕΠΟΝ, της ΕΔΑ και του αντιδικτατορικού αγώνα, συγκλόνισε με την απολογία της το δικαστήριο, καθώς διάβασε την έκθεση που έγραψε το παιδί της στο σχολείο για τα γεγονότα του Γοργοπόταμου κι αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατόν αν η αριστερά οργάνωνε επεισόδια ή αν γνώριζε ότι θα γίνουν, οι… δράστες να έπαιρναν μαζί, στον γιορτασμό, τα μικρά παιδιά τους;
Σε 2,5 χρόνια φυλάκιση ο γηραιός στρατηγός Γ. Αυγερόπουλος (ΕΛΑΣ) και ο Σπύρος Μπέκιος, που είχε λάβει μέρος στην ανατίναξη της γέφυρας το 1942, ως μαχητής του ΕΛΑΣ.
Σε 2 χρόνια (ερήμην) ο Κώστας Βαρσαμής, σε 17 μήνες ο Λουκάς Σωτηρόπουλος, σε 9 μήνες ο δήμαρχος Δάφνης Χρήστος Μιχαλόπουλος (με δικαίωμα εξαγοράς), σε 7 μήνες με 3ετή αναστολή ο γηραιός στρατηγός του ΕΔΕΣ Νικόλαος Κοσίντας και σε διάφορες ποινές οι Φωτεινή Σπυράτου, Ευστάθιος Καρπέτας, Δημ. Χριστόπουλος, Άγγελος Περγαντάς. (Αθωώθηκαν ο καπετάν-Νικηφόρος του ΕΛΑΣ Δ. Δημητρίου και οι Δημ. Αργυρόπουλος, Α. Καγιάς, Κ. Μαργαρίτης, Ηλ. Σπυρογιάννης και Γ. Κατσαρέλης). (Στο Εφετείο οι ποινές έπεσαν (8 μήνες στην Άννα Σολωμού, 4 μήνες στον Λ. Σωτηρόπουλο με δικαίωμα εξαγοράς, 5 μήνες με αναστολή στον Ε. Καρπέτα), ενώ οι λοιποί αθωώθηκαν, αλλά 3 από αυτούς που δεν παρέστησαν για λόγους υγείας, όταν εκδικάσθηκε η έφεσή τους (στρατηγός Αυγερόπουλος, Τασόπουλος και Βαλσαμής), έφαγαν από δυο χρόνια και οδηγήθηκαν στη φυλακή!).
Το τεράστιο θέμα της φονικής νάρκης δεν ερευνήθηκε δικαστικά και τα ερωτήματα που από την αρχή γεννήθηκαν έμειναν αναπάντητα: ήταν πράγματι παλιά ή είχε τοποθετηθεί πρόσφατα κι από ποιους για να προκαλέσει το μακελειό; Το επίσημο κράτος επέμενε στην άποψή του. Σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Άμυνας, στην περιοχή υπήρχαν δύο ναρκοπέδια από την εποχή του εμφυλίου πολέμου, τα οποία εκκαθαρίστηκαν αργότερα:
Ένα με αριθμό ΕΘ7. Δημιουργήθηκε το 1948, με 182 νάρκες και 20 φωτοπαγίδες, και εκκαθαρίστηκε το 1957 (23.11 - 6.12), βρέθηκαν δηλαδή και αφαιρέθηκαν 182 νάρκες και 20 φωτοπαγίδες - το «σύνολον των εκ τω μητρώων στρώσεως αναγραφομένων ναρκών και φωτοπαγίδων».
Δεύτερο, με αριθμό ΑΒ10. Δημιουργήθηκε το 1949, με 88 νάρκες, οι οποίες αφαιρέθηκαν τμηματικά από το 1951 (9 νάρκες) ως το 1955 (2) και το 1957 (77). Άρα, από «τας τρεις μερικάς ως άνω εκκαθαρίσεις φαίνεται αφαιρεθέν το σύνολον των 88 ναρκών». (Από αυτό το ναρκοπέδιο προερχόταν η νάρκη που εξερράγη…).
Αφού λοιπόν είχαν εκκαθαριστεί τα στρατόπεδα, πώς βρέθηκε η μοιραία νάρκη; Οι αρμόδιοι είπαν ότι… ξέφυγε - συμβαίνουν αυτά καμιά φορά… Όταν - από την έρευνα που ακολούθησε - βρέθηκε… άλλη μια νάρκη άθικτη, επανέλαβαν το ίδιο «επιχείρημα»: μια - δυο νάρκες ξέφυγαν… Όταν βρέθηκαν… άλλες δύο (!), κανένας δεν έδωσε την παραμικρή εξήγηση:
Πώς … ξέφυγε ένα… μικρό ναρκοπέδιο;
Πώς, αν οι 4 νάρκες ήταν από παλιά εκεί, δεν εξερράγησαν όλα τα χρόνια που μαζεύονταν κόσμος κάθε Νοέμβριο, στην επέτειο για τον Γοργοπόταμο, και πώς δεν έγινε κάτι τέτοιο, αφού περνούσαν χωρικοί με τα ζώα τους σχεδόν καθημερινά από το σημείο εκείνο;
Πως, αφού από τις εκκαθαρίσεις φάνηκε ότι πολλές νάρκες είχαν ήδη καταστραφεί (1951-57), βρέθηκε μια (αυτή που εξερράγη) σε τόσο καλή κατάσταση, ώστε να σκοτώσει 12 ανθρώπους; Και τελικά γιατί κανένας δεν πλήρωσε γι’ αυτό το μακελειό;
Μια «απάντηση» ήρθε εντελώς απρόσμενα από την αμερικανική πρεσβεία: το βράδυ της 4ης Αυγούστου 1965 (σημαδιακή σαν επέτειος, αλλά και για τα γεγονότα της Αποστασίας: έπεσε στη Βουλή η πρώτη βασιλική «κυβέρνηση» των αποστατών [Νόβας] με 167 - 133 ψήφους!) έφτασε στα γραφεία των εφημερίδων «Έθνος» και «Αθηναϊκή» ένα έγγραφο - βόμβα με ημερομηνία 18.6.65 (την επομένη της δίκης της Λαμίας). Ο συνταγματάρχης Ο. Κ. Μάρσαλ, στρατιωτικός ακόλουθος της πρεσβείας, ενημέρωνε την Ουάσιγκτον (υπουργείο Στρατιωτικών) για τα γεγονότα του Γοργοπόταμου, τη δίκη, και για μια «Επιχείρηση ARROW-1» («BEΛΟΣ -1»), η οποία… μπορούσε να συνεχισθεί κανονικά! Το έγγραφο δεν δημοσιεύθηκε στην «Αθηναϊκή», αλλά μόνο στο «Έθνος» κι αφού προηγουμένως ο τότε πολιτικός συντάκτης της εφημερίδας Ηλίας Δημητρακόπουλος (διαπρεπής δημοσιογράφος στις ΗΠΑ, ο «Έλληνας που νίκησε τη CIA», όπως έγινε γνωστός απ' τις διώξεις που υπέστη επί χούντας και μετά), επικοινώνησε με την πρεσβεία, η οποία χαρακτήρισε το έγγραφο πλαστό. Έτσι, ο τίτλος ήταν «Η πρεσβεία των ΗΠΑ διαψεύδει ανάμιξίν της εις τα αιματηρά γεγονότα του Γοργοποτάμου» και ο υπότιτλος: «Κατασκεύασμα χαρακτηρίζεται το 'έγγραφον' του Στρατιωτικού Ακολούθου». Ο δημοσιογράφος θυμάται ακόμα ότι εκείνο το πρωί στην πρεσβεία όλα ήταν έτοιμα για τη διάψευση (κι ο Μάρσαλ παρών), λες και περίμεναν το τηλεφώνημά του! Τι έλεγε ακριβώς το «κατασκευασμένο έγγραφο»; Με δυο λόγια:
Τα γεγονότα του Γοργοπόταμου (νάρκη) ήταν δουλειά της CIA: «Εκείνοι οι οποίοι ανεμείχθησαν, ενημερώθησαν πλήρως και ενήργησαν υπό τον αυστηρόν έλεγχον των αξιωματικών της CIA»!
Οι δράστες ήρθαν από τη Γερμανία και ήταν Έλληνες (ή και Έλλήνες), αφού «ουδεμίαν είχον επαφήν με τον τοπικόν πληθυσμόν ή μετά των συγγενών των και μετεφέρθησαν αμέσως εις βάσιν, εις Γερμανίαν»!
Γύρω από το θέμα «ουδεμία διαρροή πληροφοριών» υπήρξε, ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου «δεν γνωρίζει τα πραγματικά γεγονότα περί της καταστάσεως» και «αι Ελληνικαί Αρχαί δεν δύνανται να παράσχουν ουσιώδη στοιχεία εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών» για την σφαγή!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: α ) Και τώρα, ύστερα από 46 ολόκληρα χρόνια, που ακόμη και τα κόκαλα των αδικοσκοτωμένων σ’ εκείνο το εγκληματικό μακελειό θα έχουν λειώσει μέσα στο χώμα, ακόμη δεν ξέρουμε την όλη αλήθεια!!!!!!!!!!!!!!

β) Τα περισσότερα από τα παραπάνω περιέχονται στο βιβλίο ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΣ του Δημήτρη Δηνητρίου (καπετάν Νικηφόρος)

Άγγελος Χατζής
ή Σεραφείμ Χατζόπουλος

ΑΠΟ ΠΟΙΟΥΣ - ΠΟΤΕ - ΚΑΙ ΠΩΣ ΓΡΑΦΕΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Λέγεται πως η ιστορία γράφεται από τους νικητές και εν μέρη αυτό είναι σωστό.
Πριν αποφανθούμε όμως κατηγορηματικά θα πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα:
Και ποιοι είναι οι νικητές; Η απάντηση για τους πολλούς είναι εύκολη...
Για να δούμε όμως η σημερινή Ευρωπαϊκή ιστορία μετά το Β΄Παγκόσμιο πόλεμο
από ποιους γράφεται σήμερα; Νικητές ήταν οι Αγγλοαμερικάνοι και οι Ρώσοι.(Σοβιετικοί) Και νικημένοι οι Γερμανοί.
Από ποιούς λοιπόν γράφεται σήμερα η ιστορία ύστερα από 67 περίπου χρόνια;
Νομίζω ότι η απάντηση είναι εύκολη. Από του Γερμανούς!!!
Και ό,τι δε πέτυχαν οι Γερμανοί με τον πόλεμο το πετυχαίνουν με την ΕΙΡΗΝΗ.
Αυτοί αποφασίζουν όλους τους κανόνες του οικονομικού παιγνιδιού, ποιον θα
δανείσουν και με τι επιτόκιο, ποιος θα αναλάβει τις καίριες θέσεις στην Κομισιόν
και με αβανταδόρους τους Γάλλους και κάποιους μικρότερους κυβερνούν
την Ευρώπη πάντα υπερασπίζοντας τα δικά τους συμφέροντα.
«Deutschland uber alles»
"Και Συ Ελλάς δυστυχισμένη μην ξεχνάς το φασισμό!!!"
Έτσι γράφεται η σημερινή ιστορία, που βραχυκυκλώνει κι εμάς και τα
παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας.

Σεραφείμ Χατζόπουλος