ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ....

Γεννήθηκε στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας το 1884*. Το επίθετό του, αν όχι καλλιτεχνικό δηλώνει καταγωγή από τη Βάρνα
όπου έμεναν πολλοί Έλληνες. Έλαβε τη βασική μόρφωση στα Ζαρίφεια
διδασκαλεία της Φιλιππούπολης και έπειτα με την υποστήριξη του
Μητροπολίτη Αγχιάλου ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει Φιλολογία. Το 1908
πήρε το πτυχίο του και άρχισε να εργάζεται στην εκπαίδευση στην αρχή
στο ελληνικό διδασκαλείο του Πύργου (Μπουργκάς) και στη συνέχεια στην
Ελλάδα όπου μεταξύ άλλων στην Ανωτάτη Παιδαγωγική Ακαδημία Αθηνών. Το 1919 πήγε στο Παρίσι με υποτροφία και παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας, φιλολογίας και κοινωνιολογίας. Τότε προσχώρησε στον μαρξισμό και τον διαλεκτικό υλισμό
και αναθεώρησε τις προηγούμενες απόψεις του για την ποίηση, τόσο σε
θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο. Διετέλεσε για πολλά χρόνια
καθηγητής μέσης εκπαίδευσης ενώ εργάστηκε για βιοποριστικούς λόγους και
ως δημοσιογράφος.
Υπήρξε συνεργάτης σε πολλά περιοδικά και εγκυκλοπαίδειες μεταξύ των
οποίων και στη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια. Πέθανε στις 16 Δεκεμβρίου 1974.
(*) Κατά τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, της οποίας υπήρξε συνεργάτης.
Έργο


Το έργο του είναι γραμμένο στη δημοτική και έχει καλά επιμελημένη
μορφή και πλαστικότητα στην έκφραση. Χαρακτηρίζεται από θερμή λυρική
φαντασία και σατιρική διάθεση με ενδιαφέρον για τον σύγχρονο άνθρωπο. Η
ποίηση του, ιδιαίτερα, χαρακτηρίζεται από έντονο "διονυσιασμό", μια
παιχνιδιάρικη διάθεση και ένα βαθύ μουσικό αίσθημα που συνδυάζεται
άριστα με τη σάτιρα. Ο Βάρναλης διατήρησε την ποιητική αλλά και την
ανθρώπινη εγρήγορση του μέχρι τα βαθιά του γεράματα.

[Επεξεργασία] Ποίηση



«Οι μοιραίοι», χειρόγραφο του ποιητή






Προτομή του Κ. Βάρναλη (Αργυρούπολη)

• Ποιητικές συνθέσεις
  
  
  
  • Ο Προσκυνητής (1919)
    
  • Το Φώς που καίει (Αλεξάνδρεια 1922 με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας). Το 1933 επανατυπώθηκε στην Αθήνα με αναθεωρήσεις.
    
  • Σκλάβοι Πολιορκημένοι (1927)
    
  
  


• Ποιητικές συλλογές
  
  
  
  • Κηρήθρες (1905)
    
  • Ποιητικά (1956)
    
  • Ελεύθερος κόσμος (1965)
    
  • Οργή λαού (1975)
    
  
  


• Πεζά και κριτικά έργα
  
  
  
  • Ο λαός των μουνούχων (Φιλ.ψευδ. Δήμος Τανάλιας) (1923)
    
  • Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική (1925)
    
  • Η Αληθινή απολογία του Σωκράτη (1931)
    
  • Αληθινοί άνθρωποι (1938)
    
  • Το ημερολόγιο της Πηνελόπης (1947)
    
  • Πεζός λόγος (1957)
    
  • Σολωμικά (1957)
    
  • Αισθητικά Κριτικά Α και Β (1958)
    
  • Ανθρωποι. Ζωντανοί - Αληθινοί (1958)
    
  • Οι δικτάτορες (1965)
    
  • Φιλολογικά Απομνημονεύματα (1980)
    
  
  


• Θέατρο
  
  
  
  • Άτταλος ο Τρίτος (1972)
    
  
  


• Μεταφράσεις
  
  
  
  • Αριστοφάνης - Βάτραχοι
    
  • Αριστοφάνης - Εκκλησιάζουσες
    
  • Αριστοφάνης - Ιππείς
    
  • Αριστοφάνης - Λυσιστράτη
    
  • Αριστοφάνης - Πλούτος
    
  • Ευριπίδης - Ιππόλυτος
    
  • Ευριπίδης - Τρωαδίτισσες
    
  • Κινέζικα τραγούδια
    
  • Μολιέρος - Μισάνθρωπος
    


• 
  

http://el.wikipedia.org



Κώστας Βάρναλης (Πύργος Βουλγαρίας 1884 - Αθήνα 1974):
ποιητής,
πεζογράφος καὶ δοκιμιογράφος μὲ διαλεκτικὴ ὑλιστικὴ ὀπτικὴ τῆς τέχνης.

«Ἢ ποίηση τοῦ Βάρναλη, γράφει ὁ Μενέλαος Λουντέμης, δὲ μύριζε ποτὲ γάλα. Μύριζε
ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μπαροῦτι· κατέβηκε δηλαδὴ στὸ στίβο χωρὶς πάρα πολλὰ γυμνάσματα
καὶ δοκιμὲς καὶ περιπλανήσεις στοὺς λειμῶνες τῶν ἀσφόδελων. Μ᾿ ἄλλα λόγια,
χωρὶς αὐτὲς τὶς πεισιθάνατες κραυγὲς ποὺ ἔβγαζαν ὅλοι οἱ λυρικοί του καιροῦ του.
Ὄχι. Ἡ Ποίηση τοῦ Βάρναλη ἦταν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἀρσενική, λάσια, μιὰ βολίδα ποὔπεσε
μὲς στὰ στεκούμενα νερὰ τοῦ μελίπηχτου λυρισμοῦ».

«Ἡ πεῖρα τῆς κοινωνικῆς θεωρίας, γράφει ὁ Μιχαὴλ Περάνθης, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀρχαία
ἑλληνικὴ ἀγωγή, μαζὶ μὲ μία ἐκτάκτως λεπτὴ ἕλξη πρὸς τὸ αἰσθητικὸ καὶ τὸ ὡραῖο,
τὸ καλλιτεχνικὸ ὡραῖο, ποὺ ρέει στὸ αἷμα του, διαμόρφωσαν ἕνα προσωπικὸ καὶ φιλοσοφημένο
λογοτεχνικὸ χαρακτῆρα, -ποὺ συγκέντρωσε τὶς ἐλπίδες γιὰ τὴν καλλιέργεια καὶ στὸν
τόπο μας τῆς ἀριστερῆς τέχνης».

http://www.phys.uoa.gr


ΠΩΣ ΜΑΣ ΘΕΛΕΙ

Η «ΑΛΗΘΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

Να μην ακούω και να μη βλέπω να πατώ.
Να μη νογάω και να' χω το στόμα βουλωτό.
Να μη με φαρμακών' η μπόχα του καιρού μου.
Χωρίς αυτιά και μάτια, μύτη και μυαλό,
μουγκός να πηαίνω, όποτε μου 'ρθει, προς νερού μου,
κι άμα τσινάει ο Γάιδαρος να μη γελώ.
Και σα με καρυδώνουνε μουνούχο σκλάβο
οι Αμερικάνοι, εγώ να βλαστημάω το Σλάβο.