ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΦΑΡΣΑΛΑ..

από pako.maria Τετ Φεβ 04, 2009 9:03 am

Βιολογικός
Μια επίσκεψη στον χώρο του βιολογικού καθαρισμού θα σας πείσει ότι πρόκειται για ένα μεγάλο έργο. Ένα έργο πνοής για την πόλη. Ένα έργο που θα πρέπει να λειτουργήσει ολοκληρωμένα με τις συνδέσεις του αποχετευτικού. Ένα έργο που θα πρέπει να αποφέρει τις δαπάνες λειτουργίας του, αλλά και κέρδη στην ΔΕΥΑΠ. Θα μπορούσε να είναι πολύ ευοίωνα τα μηνύματα για την τελική ευθεία της αποχέτευσης αν δήμος και δημότες τα «είχαν βρει». Όσο το γαϊτανάκι της αποχέτευσης θα παραμένει μπλεγμένο ο βιολογικός θα λειτουργεί με τα λύματα των βυτιοφόρων και τις λιγοστές συνδέσεις που έγιναν η αν θέλετε και με παράνομες συνδέσεις που ενδέχεται να υπάρχουν.
Λείπει η χρυσή τομή για να “ενταχθούμε” και να “απολαύουμε” την εξυπηρέτηση του μεγάλου έργου, γνωρίζοντας μάλιστα και το χρέος μας απέναντι στο περιβάλλον. Ακόμη δεν έγινε η ολοκλήρωση των συνδέσεων της αποχέτευσης αλλά ο βιολογικός λειτουργεί κανονικά. Πόσο θα μπορέσει όμως να αντέξει τον μεγάλο όγκο των εξόδων του αν δεν πάει καλά η αλυσίδα αποχέτευση – βιολογικός;

Σύντομο Ιστορικό
Ο Βιολογικός Καθαρισμός Φαρσάλων (έργο επιδοτούμενο)δημοπρατήθηκε το 2006 επί δημαρχίας Γκουντόπουλου και κατασκευάστηκε από την εταιρία ΚΑΡΚΑΝΙΑΣ.
Το έργο ολοκληρώθηκε αρχές του 2008 και παραδόθηκε επί δημαρχίας κ. Ίφου
Το έργο του βιολογικού ήταν και η αιτία να κάνει τον δανεισμό ο δήμος για την αποχέτευση ώστε να μην χάσει την χρηματοδότηση του βιολογικού. Ένας δανεισμός που ενώ άρχισαν να «τρέχουν» οι δόσεις του στην τράπεζα η ΔΕΥΑΦ δεν κατάφερε ακόμα να εξασφαλίσει τα ποσά μέσω των συνδέσεων. Είναι πολύ λυπηρό να μην μπορούμε να επωφεληθούμε των έργων αυτών που αναμέναμε να λύσουν προβλήματα χρόνια τώρα.

Από το «σπεύδε βραδέως», στο «τρέχω και δεν φθάνω»
Η Ελλάδα ανακάλυψε τον βιολογικό καθαρισμό ως τρόπο διαχείρισης των αστικών της λυμάτων μέσα από την ευρωπαϊκή οδηγία 91/271/ΕΟΚ. Έως τότε, η μόνη διέξοδος ήταν ουσιαστικά η διοχέτευση των λυμάτων στη θάλασσα, στις λίμνες και στα ποτάμια ή η χρήση βόθρων (που κατόπιν εκκενώνονταν στη θάλασσα, στις λίμνες και στα ποτάμια). Η Οδηγία 91/271 προέβλεπε τρεις καταληκτικές προθεσμίες (31.12.98 - 31.12.2000 - 31.12.2005) για τη συμμόρφωση με τις απαιτήσεις περί συλλογής και επεξεργασίας των αστικών λυμάτων, ανάλογα με τον ισοδύναμο πληθυσμό κάθε πόλης και το είδος του αποδέκτη (ευαίσθητη ή κανονική ζώνη). Έως τα τέλη του 1998 έπρεπε να έχουν δημιουργηθεί εγκαταστάσεις επεξεργασίας λυμάτων σε όσους οικισμούς άνω των 10.000 κατοίκων απορρίπτουν τα λύματά τους σε ευαίσθητες περιοχές. Μέχρι τα τέλη του 2000, το θέμα θα έπρεπε να έχει λυθεί για όλους τους οικισμούς άνω των 15.000 κατοίκων που ρίχνουν λύματα σε «κανονικές» ζώνες. Και μέχρι τα τέλη του 2005 θα έπρεπε ουσιαστικά να εξυπηρετούνται από βιολογικούς καθαρισμούς όλοι οι οικισμοί που έχουν από 2.000 έως 15.000 κατοίκους.

Πριν από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, η φράση «βιολογικός καθαρισμός» παρέπεμπε περισσότερο σε... διαφήμιση απορρυπαντικού, παρά στην επεξεργασία των αστικών λυμάτων. Όταν όμως άρχισαν να γίνονται βιολογικοί είδαμε την διαφορά στο περιβάλλον. Είδαμε ακατάλληλες θάλασσες να γίνονται κατάλληλες και αυτό ήταν το πρώτο ενδεικτικό στοιχείο για τα προτερήματα των βιολογικών. Για πρώτη φορά μια παρέμβαση για την αποτροπή της ρύπανσης του περιβάλλοντος είχε τόσο άμεσα και θεαματικά αποτελέσματα.
Το ζητούμενο όμως στην υπόθεση των βιολογικών καθαρισμών δεν ήταν τόσο η αποδοχή τους από τους πολίτες, όσο η πραγματική πρόθεση της πολιτείας να κλείσει μια από τις μεγάλες περιβαλλοντικές πληγές της χώρας και να συμμορφωθεί με το ευρωπαϊκό δίκαιο. Και στον τομέα αυτό, όπως και σε ό,τι αφορά την προστασία του περιβάλλοντος, η Ελλάδα ακόμα απέχει πολύ από τους Ευρωπαίους εταίρους της εξαιτίας της ανεπάρκειας των αρμοδίων υπουργών ΠΕΧΩΔΕ και των εκλεγμένων τοπικών αρχόντων. Ως είθισται, χάθηκε πολύτιμος χρόνος και χρήμα σε άσκοπες ενέργειες, σε μικροπολιτικές εξυπηρετήσεις και σε τοπικιστικού χαρακτήρα διαφωνίες. Η συνέχεια της ιστορίας είναι η γνωστή: τα ευρωπαϊκά χρονοδιαγράμματα παραβιάστηκαν, η Ελλάδα παραπέμφθηκε στο ευρωδικαστήριο και τώρα η πολιτεία (που θα πληρώσει) και η αυτοδιοίκηση (που πρέπει να υλοποιήσει) από το «σπεύδε βραδέως» πέρασαν στο «τρέχω και δεν φθάνω», προκειμένου να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.
Μονάδες επεξεργασίας
Ουδείς υπαινίσσεται βέβαια ότι στη δεκαετία που μεσολάβησε μέχρι τις εξευτελιστικές διαδοχικές παραπομπές της χώρας η υπόθεση έμεινε στο σημείο από όπου ξεκίνησε. Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου ΠΕΧΩΔΕ, μέχρι το 2007 έγιναν 245 εγκαταστάσεις επεξεργασίας λυμάτων, ενώ ακόμα 86 βρισκόταν υπό κατασκευή. Κάποιοι από τους κατασκευασθέντες βιολογικούς καθαρισμούς όμως παραμένουν αδρανείς. «Υπολογίζεται ότι το 80% των πόλεων άνω των 15.000 κατοίκων, αλλά μόλις το 20% των οικισμών 2-15.000 κατοίκων εξυπηρετούνται σήμερα από βιολογικούς καθαρισμούς
«Για τις περιοχές που δεν έχουν ακόμα αποκτήσει τις σχετικές εγκαταστάσεις, οι αιτίες μπορεί να είναι πολλές: συνήθως δεν έχει μελετηθεί επαρκώς το έργο, δεν τελείωσε η αποχέτευση δεν έγιναν συνδέσεις. Σε πολλούς δήμους υπήρχαν διαμάχες για τη χωροθέτηση, προσφυγές κ.λπ. Επίσης πολλές περιοχές δεν διέθεταν δίκτυο αποχέτευσης, που είναι βασική προϋπόθεση. Τέλος, πολλές περιπτώσεις μικρών εγκαταστάσεων καθυστέρησαν επειδή οι μεγάλες πόλεις έχουν προτεραιότητα στη χρηματοδότηση».
Προβλήματα λειτουργίας
Η κατασκευή ενός βιολογικού καθαρισμού δεν επαρκεί• όσο εχθρός του αυτονόητου και εάν ακούγεται, πολλοί δήμοι δεν λαμβάνουν υπόψη το κόστος λειτουργίας και συντήρησης, με αποτέλεσμα την υπολειτουργία ή τη σταδιακή αδράνεια των εγκαταστάσεών τους. Και έτσι εμφανίζεται το φαινόμενο να διαθέτει μια περιοχή βιολογικό και τα λύματά της να καταλήγουν και πάλι... στα ποτάμια, στις θάλασσες και στις λίμνες. «Δυστυχώς δεν υπάρχει εικόνα για το πόσοι βιολογικοί λειτουργούν σωστά»
«Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι πολίτες και η αυτοδιοίκηση δεν ενδιαφέρονται αν οι εγκαταστάσεις της περιοχής τους λειτουργούν σωστά, αν παράγουν καθαρό νερό• το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι αν μυρίζουν. Κανονικά η χώρα θα έπρεπε να συντάσσει ετήσια έκθεση, όπως κάνει για τις ακτές της και να συστηματοποιήσει τους ελέγχους. Επίσης, επειδή δεν είναι εύκολο για τους μικρούς δήμους να διαθέτουν εξειδικευμένο προσωπικό για τη συντήρηση, να οργανωθούν ομάδες από τις κατά τόπους δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης-αποχέτευσης».
Πώς λειτουργούν οι μονάδες
Ο βιολογικός καθαρισμός (ή, πιο ορθά, οι εγκαταστάσεις επεξεργασίας λυμάτων) έχει ως στόχο να φέρει τα λύματα σε μια μορφή την οποία θα μπορεί η φύση να απορροφήσει χωρίς προβλήματα.
ο βιολογικός καθαρισμός απομακρύνει το οργανικό φορτίο από τα λύματα, ώστε να αποφευχθεί η μείωση του οξυγόνου στο νερό όπου τα λύματα θα καταλήξουν. Κατά περίπτωση, εφόσον ο τελικός αποδέκτης θεωρείται ευαίσθητος, ο βιολογικός καθαρισμός απομακρύνει τα θρεπτικά συστατικά, το άζωτο και τον φωσφόρο, ώστε να αποτρέψει το φαινόμενο του ευτροφισμού.
Όσον αφορά τον βαθμό διαχείρισης, η πρωτοβάθμια επεξεργασία απομακρύνει 25-30% του οργανικού φορτίου και η δευτεροβάθμια το 95-96% (η πρωτοβάθμια επεξεργασία δεν θεωρείται από μόνη της πλέον αποδεκτή). Τριτοβάθμια επεξεργασία ονομάζεται η απομάκρυνση των θρεπτικών συστατικών ή η περαιτέρω διύλιση του νερού, ώστε να παράγεται ένα ακόμα καθαρότερο και διαυγέστερο νερό, που θα μπορεί να επαναχρησιμοποιηθεί (λ.χ. για άρδευση).
ΠΗΓΗ ΦΑΡΣΑΛΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ