Χιονοστιβάδα

από pako.maria Παρ Ιαν 16, 2009 2:23 am

Κάποιο χειμωνιάτικο πρωινό που ο ουρανός φιλοξενούσε έναν ολόλαμπρο ήλιο και οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν με τους γιακάδες σηκωμένους,, γιατί ήταν ήλιος με δόντια, κάθισα κοντά στην μπαλκονόπορτα να χαρώ τη θαλπωρή του ήλιου. Και ήρθε στο νου μου, ότι τον παλιό καιρό χιόνιζε αυτή την εποχή. Αμέσως έπεσε μια νιφάδα χιονιού και με κοίταξε προκλητικά, καλώντας με να την ακολουθήσω. Βγήκα έξω και επειδή δεν μπορούσα να την ακολουθήσω στο στροβίλισμά της, την παρακολουθούσα από μακριά να σμίγει με κάποια άλλη κι ύστερα με άλλη, κι άλλη, κι άλλη, ώσπου σχηματίστηκε μια χιονοστιβάδα.
Παρομοίασε λοιπόν τη ζωή του ανθρώπου κατά τη στιγμή της γέννησής του με μια νιφάδα, που την ακολουθούν στην συνέχεια και κολλούν πάνω της και άλλες και έτσι μεγαλώνει και γίνεται μια ΄΄χιονοστιβάδα΄΄, που κανείς δεν ξέρει πόσο μπορεί να μεγαλώσει ως το τέλος.
Ανάλογα θα έλεγα, ότι συμβαίνει και με τις γνώσεις που αποκτάει ο άνθρωπος από τότε που καταλαβαίνει τον εαυτό του και που μπορούν να τον κάνουν σοφό. Κάτι τέτοιο γίνεται και με τις εντυπώσεις που συσσωρεύει ο άνθρωπος από τότε που είναι νέος και αργότερα τις αναδεύει και ζωντανεύει του παλιού καιρού.
Μια μεγάλη ευχάριστη ΄΄στιβάδα΄΄ θα μπορούσε να είναι η αγάπη στη ζωή μας. Δεν μιλάω για την μητρική, που τη θεωρούμε δεδομένη, ούτε για την αδελφική ή τη φιλική που, όταν υπάρχει, είναι θείο δώρο, αλλά για την αγάπη που νοιώθουν γενικά οι άνθρωποι μεταξύ τους. Δυστυχώς όμως αυτή σκοντάφτει σε εξωτερικά, αλλά και σε εσωτερικά προσκόμματα, τα οποία δύσκολα ξεπερνιούνται, ελλείψει καλής θέλησης. Αυτές και αν είναι απογοητεύσεις που σακατεύουν τη ζωή μας, γιατί χωρίς αγάπη η ζωή δεν υποφέρεται και χωρίς ελπίδα, που γεννιέται και πεθαίνει μαζί με τον άνθρωπο. Ο Αριστοτέλης είπε ότι ΄΄η ελπίδα είναι το όνειρο του ξυπνητού ανθρώπου΄΄.
Ανέκαθεν ο άνθρωπος αναλώνεται στο κυνήγι της ευτυχίας και πιστεύει ότι ευτυχία είναι η χαρά, η υγεία, τα πλούτη, η αποδοχή του από τους άλλους και άλλα. Και είναι βέβαιο, ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν επιθυμεί την ευτυχία ολόψυχα. Συνήθως όμως, όταν την συναντήσουμε, αυτή δυστυχώς δεν κρατάει για πολύ. Στιγμές μόνον ευτυχίας υπάρχουν. Αυτό το διαπιστώνουμε, όταν ωριμάσουμε, οπότε παραδεχόμαστε ότι η ζωή είναι ένα όραμα χαράς και λύπης. Είναι τότε που υποχωρεί συνήθως ο εγωισμός και έρχεται η ταπεινοφροσύνη, η ανεκτικότητα, η καλοσύνη, η συγχωρητικότητα, η ανθρωπιά. Καταστάσεις που μπορούν να δημιουργήσουν στον άνθρωπο έναν άλλο χαρακτήρα, με άλλες αντιλήψεις για διαφορετικό είδος ευτυχίας, πιο προσιτής και ουσιαστικής. Από τις σκέψεις μου με επανέφερε στην πραγματικότητα ο ήλιος, που τον είδα να χάνεται ξαφνικά και τον ουρανό να συννεφιάζει.
ΠΗΓΗ ΦΑΡΣΑΛΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ