Η ΩΡΑ ΕΦΤΑΣΕ

Η ΩΡΑ ΕΦΤΑΣΕ

Δεν είχε αγγίξει ακόμη τα όρια.
Του θάρρους. Της σιωπής. Της εγκαρτέρησης.
Άλλωστε ο καθένας έχει και το δικό του μέτρο.
Πριν να διασκορπιστεί η δύναμή του στον άνεμο.
Πριν σβηστεί η φλόγα απ’ το λυχνάρι της ζωής.

Αδερφέ μου επαναστάτη, τάχυνε το βήμα σου.
Η ιστορία πια δεν μπορεί να περιμένει.
Τα φύλλα της δεν μπορεί να μένουν λευκά.
Πολέμα κι αφιερώσου σ’ αυτό που πιστεύεις.
Αρματώσου με την αμφίστομη μάχαιρα
της δικής σου δικαιοσύνης, που μπορεί
να είναι και η δικαιοσύνη όλου του κόσμου.
Και χτύπα αλύπητα την αγυρτεία των καιρών.

Πόσος λόγος για μια ευνομούμενη πολιτεία!
Πόσος διάλογος για ισοπολιτεία και Δημοκρατία!
Οι λέξεις πια έχουν χάσει το νόημά τους.
Απέμειναν κενές σαν το άδειο σακί των κρεμμυδιών.
Μάταια αναλώνονται οι φιλόλογοι και γλωσσολόγοι.
Όλα είναι προβλήματα πολιτικής πρακτικής.
Και πάντα κερδίζει ο καλύτερος παίχτης.
Αυτός που ξέρει τους κανόνες του βρώμικου παιγνιδιού.
Κι η κοινωνία εφησυχάζει ναρκωμένη στην καθημερινότητα
της μίζερης αγόγγυστης υποταγής στην αγνωσία της.

Λιβανίζουμε το πολίτευμα της Δημοκρατικής Ολιγαρχίας.
Μεγαλόσχημοι κουράστηκαν να κάθονται στα έδρανα της βουλής.
Τα ίδια ονόματα πεθαίνουν και ξαναγεννιούνται
στην αέναη κίνηση της πολιτικής εξουσίας. Μετεμψύχωση.
Η δύναμη θέλει δύναμη. Θέλει στηρίγματα. Θέλει προσβάσεις.
Ποιος σε ξέρει εσένα ταπεινέ εργάτη του μεροκάματου;
Στο παρελθόν «εσύ» -υποτίθεται- έστησες
τη δικτατορία στο προλεταριάτο, που ο χρόνος τη σάρωσε.
Τώρα δε χρειάζεται να στήσεις τίποτε. Δεν το μπορείς.
Δουλειά, σπίτι, τηλεόραση, γήπεδο, εκλογές!
Για όλα είσαι προγραμματισμένος. Αδύνατο να ξεφύγεις.
Και πιστεύεις, ο δύστυχος, πως όλα αυτά είναι δικές σου επιλογές!

Αύριο θα φορέσεις το καινούριο σου καπέλο
να πας στο σούπερ μάρκετ με το ξενικό όνομα.
Εκεί έχεις την ευχέρεια να διαλέξεις στη μεταλλαγμένη προσφορά.
Πιστωτική. Ηλεκτρονική καταγραφή. Τσεκάρισμα. Έλεγχος.
Όλα υπερσύγχρονα και πολιτισμένα. Μόνο λείπεις εσύ.
Ο εαυτός σου είναι ένα κατευθυνόμενο ρομπότ χωρίς ζωή και σκέψη.

Αδερφέ μου επαναστάτη. Σπάσε τα σύνορα της σιωπής.
Μπες αλαφιασμένος μέρα μεσημέρι στην μεγάλη πόλη.
Γράψε με κόκκινα γράμματα τ’ όνομά σου στους σκονισμένους τοίχους.
Χτύπα τις κλειστές πόρτες και ξύπνα τους ανθρώπους.
Ο χρόνος πέρασε. Το παραμύθι κάποτε πρέπει να τελειώσει.
Η πόλη πρέπει να σηκωθεί. Το γέλιο πρέπει να ξαναρθεί.
Τα παιδιά να βγουν για να ξαναπαίξουν στους δρόμους.
Το ρολόι της ζωής οφείλει να ξαναχτυπήσει στην ώρα του!

Σεραφειμ Χατζοπουλος